A zegar tyka... [2]

Drżenie. Przejmujące kontrolę nad mi ciałem drgania doprowadziły mnie do kolejnego upadku. Kule opadły na podłogę z głuchym jękiem, a ja wsłuchiwałam się w jego echo szumiące w mojej głowie. Kolejny raz poddałam się chorobie i nie miałam nawet siły, żeby cokolwiek z tym zrobić. W głowie samoistnie pisały się czarne scenariusze, nie zostawiając miejsca na jakiekolwiek szczęśliwe zakończenie. Po prostu zamiast zagrzewać do walki, zachęcały do poddania się.

- Jeszcze raz, pani Sakuro. – usłyszałam głos rehabilitantki, ale ani myślałam podnosić się na nogi. Wpatrywałam się beznamiętnym wzrokiem w pustkę przed sobą i pozwalałam moim myślom na swobodne dryfowanie w eterze. – No, proszę. – a niech sobie gada. Już drugi miesiąc od postawienia diagnozy tylko mnie prosi, błaga i zmusza do bycia normalną, kiedy ja normalną być już nie będę.

- Wyjdź stąd. – poleciłam i obróciłam się na bok. Coś zaczęła gadać, ale ja puściłam to mimo uszu. Nie wiedziałam jak pozbyć się jej ze swojego, dobiegającego końca, życia.

Choroba nie dawała mi jakichkolwiek szans na przeżycie. Lekarze też mi ich nie dawali. Ja sama sobie ich nie dawałam, ale Sasuke jak dziecko wierzył, że wszystko się jakoś ułoży. Czasami ten jego optymizm doprowadzał mnie do szału. Rzucałam wtedy w niego czym popadnie, ale on był uparty i nie zamierzał się wycofywać. Tak samo jak ja. Szkoda tylko, że nie znaleźliśmy porozumienia na tej samej płaszczyźnie.

- Tamiko, co się dzieje? – usłyszałam głos swojego męża. Zamknęłam powieki i szybko ubezwłasnowolniłam jakiekolwiek ciepłe uczucia. Lepiej będzie, jak przyzwyczaję go do nieuchronnego rozstania.

- Pani Sakura odmówiła dalszych ćwiczeń.

- Możesz nas zostawić, Tamiko. Dziękuję. – usłyszałam szelest ubrań rehabilitantki, a następnie ciche trzaśnięcie drzwiami. Minęło kilka minut, zanim Sasuke podszedł bliżej.

- Dlaczego znów się poddajesz? – w jego głosie nie było ani współczucia, ani błagalnej nuty. On po prostu był beznamiętny. Jak zawsze, gdy zawodziłam.

- Już nie mam siły. Zmuszam swoje nogi do poruszania się, a i tak wiem, że są martwe. – odpowiedziałam i ułożyłam się wygodniej na panelach.

- Nie wolno ci się poddawać. – zarządził. Zdenerwowany zaczął przechadzać się tam i z powrotem po pokoju, ale na mnie nie robiło wrażenia jego uniesienie. Jedno z wielu i na pewno nie ostatnie. Ot co.

- Zostaw mnie w spokoju. – wymamrotałam. – Znajdź sobie nową, ładniejszą i sprawniejszą żonę, a mnie po prostu pozwól odejść.

- Chyba sobie ze mnie kpisz! – warknął. Klęknął przy mnie i złapał za ramiona. – Jestem zbyt egoistyczny, aby tak postąpić. Już do mnie należysz, a ja nie oddaję swoich własności.

- Jestem dla ciebie tylko bezwartościowym okazem. Udogodnieniem w próżnym życiu. Teraz się zepsułam, a ty na siłę starasz się mnie poskładać. Po co? – zapytałam. Nie było we mnie złości, ani rozgoryczenia. Jedynie niewiedza. Dręcząca od wielu lat niewiedza.

Tyle razy dawał mi odczuć, że jestem jedynie przedmiotem. Należałam do niego. Brał mnie, kiedy chciał, przesuwał z kąta w kąt, a przede wszystkim pokazywał wszystkim, jako swoją zdobycz. Nie liczył się z moimi potrzebami, chyba że miał wobec mnie jakieś plany. Wtedy zwracał uwagę na mój komfort i wygodę. Nigdy niczego mi nie brakowało. Przynajmniej z jego punktu widzenia. Ja jednak w tym przepychu żyłam jak żebrak.

Błagałam go o jeden uśmiech. O pocałunek na dobranoc, o dotyk, gdy było mi źle, o zwykłe ‘kocham’ każdego poranka. Skąpił mi tego, bo uważał to za słabość. To było zbędne w jego idealnym życiu. Liczyły się tylko hedonistyczne czynności i rzeczy, które mu to zapewniały. Byłam takim jego przedmiotem. Odfajkowana pozycja na liście ‘do zrobienia’.

Teraz siedział trzymając mnie za ramiona i wpatrywał się bacznie w moje tęczówki. Nie wiem, czego doszukiwał się w ich barwie, bo nie miałam nic do ukrycia.

- Pojmij to, człowieku, że ja umieram, a ty nie jesteś Bogiem, żeby mnie ocalić.

- Nie umrzesz. – odpowiedział najspokojniej w świecie. Zupełnie, jakby miał monopol na Śmierć. Westchnęłam, nie pojmując jego motywacji. Najnormalniej w świecie wymieniłby uszkodzony towar na nowszy.

- Twój tupet wciąż mnie zadziwia, Sasuke. – rzuciłam i zamknęłam oczy.

Nagle poczułam się bardzo zmęczona. Wszystkie siły opuściły mnie w jednym momencie, a ja nie potrafiłam zebrać się w sobie, żeby spojrzeć na niego raz jeszcze. Jak zza mgły dotarł do mnie jego głos, jednak tylko odebrałam dźwięk. Mój mózg nie reagował na moje polecenia. Sasuke wołał mnie coraz bardziej rozpaczliwie, a ja tonęłam w lodowatej otchłani bezruchu. Dosłownie czułam, jak moje mięśnie, jeden po drugim, wyłączają się z użycia, a moja świadomość powoli wygasa. W ułamku sekundy straciłam kontakt. 

Czułam dotyk ciepła. Delikatny puch otaczał mnie zewsząd, dając irracjonalne poczucie bezpieczeństwa. Zamrugałam powiekami i otworzyłam je, ale naraz dopadła mnie oślepiająca biel. Gdy mój wzrok przyzwyczaił się do jasności, rozejrzałam się wokół siebie.

Leżałam w ciepłym śniegu. A może to ja byłam tak samo zimna, jak on i nie czułam różnicy? Szczerze? Nie interesowało mnie to za bardzo. Ciekawiło mnie za to, gdzie jestem. Hektary pola pokrytego białą pierzyną wydawały się nie mieć końca ani celu. Nie było drzew, kamieni, strumyka, traw, nic. Pustka. No i ja. Miałam przeczucie, że znajduję się w samym centrum tego niczego. No, bo czym byłam i gdzie byłam? Nie widziałam swoich dłoni, stóp, brzucha, ani najmniejszego kawałka swojego ciała. Byłam lekka, jak ten śnieg.

Podniosłam się na… Nogi? Nie wiem. Wstałam. Zrobiłam krok, ale na puchu nie pozostawiłam śladów. Jakbym nie istniała. Ale jak to jest możliwe? Przecież jestem! Mówię, myślę, patrzę i słucham…  W jednej chwili dopadła mnie desperacja. Panika ogarnęła całe moje ciało i umysł, blokując racjonalne myślenie. Puściłam się biegiem przed siebie, w stronę horyzontu, ale z każdym pokonanym metrem rosła obawa, że jestem sama. Że cała ta sceneria to moje życie, które jest jedną wielką samotnią.

Opadłam na ziemię i wzniosłam oczy ku niebu. A właściwie ku pustce imitującej niebieską kopułę. Otworzyłam usta gotowa do krzyku, ale głos ugrzązł w gardle. Łzy wyschły, a uczucia zamarły. Zmieniłam się w wielką emocjonalną pustynię. Bez nadziei na przełom. Stałam się pustym naczyniem, bez szans na napełnienie. Dziwne porównania, ale tego stanu inaczej nazwać się nie da.

Odwołałam się do pamięci. Przywołałam wspomnienia, ale nie wiedziałam jakie. To było jak zawołanie ‘Hej, ty’ w tłumie ludzi. Bezimienny krzyk. Położyłam się na tym ciepłym puchu i mentalnie uroniłam kilka łez. Mentalnie krzyknęłam i mentalnie poczułam. Chaos to jedyne określenie tej ciszy panującej wokół mnie. Miałam nieodparte wrażenie, że wszędzie naokoło wre, ale ja najzwyczajniej w świecie tego nie dostrzegałam. Byłam jedynie w posiadaniu prymitywnego przeczucia.

- Sakura… - jakiś głos przebił się przez woal milczenia. Czy to było do mnie?

- Sakura… - rozejrzałam się, ale nikogo nie dojrzałam.

- Sakura… - dotknięta desperacją w głosie poruszyłam się niespokojnie.

- Sakura… - podniosłam wzrok ku niebu, ale nic nie spostrzegłam.

- Sakura… - po moich plecach przeszedł dreszcz. Jakaś nieopisana siła przyciągnęła mnie do ziemi, podczas gdy inna wyciągała mnie do góry. Ból, jaki zrodził się podczas walki dwóch mocy, był nie do opisania. Sama nie wiedziałam, której z nich się poddać. Z jednej strony bałam się otaczającej mnie pustki. Napawała mnie przerażeniem i niepewnością, ale z drugiej strony byłam ciekawa nowego miejsca, które z takim zapałem przyciągało mnie do siebie.

Zaczęłam przeć przed siebie. Poddałam się sile odgórnej. Tej, która wydawała się być dominującą. Skutkiem mojego wyboru był rozrywający ból nabieranego w płuca powietrza. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że tam, na dole, nie oddychałam. Czyżbym była wtedy… Martwa?

- Saki…  - znów ten głos. Powoli moje myśli wracały na swoje miejsce. Wspomnienia ukazały się jak zdjęcia w starym albumie, a słowa tego mężczyzny wreszcie do mnie trafiły.

- Sasuke? – moje usta same złożyły się w to imię. Odzyskałam siebie, ale nie byłam do końca pewna, czy tego właśnie chciałam. Poczułam, jak łapie mnie za rękę i mocno ściska. Miałam wrażenie, jakby zaraz miał zmiażdżyć moje kości. Byłam jak ze szkła. Nie miałam pewności, czy przez oddychanie nie rozpadnie się całe moje ciało, a co dopiero czy wytrzyma napór jego dłoni.

- Saki. Saki. – był przerażony nie mniej ode mnie. Desperacja w jego głosie poruszyła jakąś wrażliwą strunę w mojej duszy. Nabrałam głośno powietrza i rozpłakałam się. Strach, który towarzyszył mi w nieznanym miejscu, spotęgował się i doprowadził mnie na skraj wytrzymałości.

- O mój Boże! – wychlipałam. – Weź mnie stąd. Zabierz gdzieś, gdzie nikt nas nie znajdzie. Gdzie oszukamy śmierć. – płakałam, a Sasuke tulił moją dłoń do swojego policzka.

- Nie poddamy się. Nie oddam cię nikomu. – zapewniał, ale głos w moim umyśle szeptał, że nasze starania spełzną na niczym, bo mój los już został przesądzony.

Odpuścił z treningami. Nie musiałam udawać, że do czegoś zmierzam. Zmiana w zachowaniu Sasuke była diametralna. Siedział ze mną w domu, rozmawiał, pomagał mi, starał się. Wieczorami, gdy nachodziły mnie najczarniejsze myśli łapał mnie za rękę i, spoglądając głęboko w oczy, milczał, bo jego wzrok mówił wszystko.

Kochał mnie. Wiedziałam, że jest trudnym człowiekiem, jeżeli chodzi o okazywanie uczuć, ale nie umiałam sobie wybaczyć, że zwątpiłam w niego. Nie powinnam była nawet pomyśleć o tym, że mnie nie kocha. Jedna sprawa nie dawała mi jednak spokoju.

- Dlaczego zabraniałeś mi spotykać się z własną matką? – zapytałam, kiedy leżeliśmy w łóżku. Sasuke westchnął i odłożył książkę na szafkę. Odwrócił się w moją stronę i zmierzył mnie zastanawiającym spojrzeniem.

- Ufasz mi? – coraz mniej mi się to podobało. Kiwnęłam głową i czekałam. Mój mąż usiadł, skutkiem czego kołdra zsunęła się z jego nagiego torsu. Starałam się nie rozpraszać, więc zmusiłam się do podniesienia wzroku na jego twarz.

- Twoja matka miała romans z moim ojcem. – zamarłam. Perfidne kłamstwo! Mój umysł zbuntował się przeciwko wizji matki jako puszczającej się służącej. Sasuke widząc rodzący się w moich oczach płomienny bunt uniósł ręce w geście poddania i wyszedł z łóżka. Podszedł do sejfu ukrytego w regale na książki i wyjął z niego kopertę.

- Dostałem to po naszym ślubie. Nie chciałem niszczyć twojego wyobrażenia o mamie. Wolałem, żebyś znienawidziła mnie, niż ją. – otworzyłam papier niemalże drąc go na kawałki, a na moje kolana wysypał się plik zdjęć ukazujących moją matkę z ojcem Sasuke. Do oczu napłynęły słone łzy, ale uparcie starałam się je powstrzymać przed potoczeniem się po moich policzkach małymi potokami.

- Jak to… - nie umiałam wydusić z siebie ani jednego sensownego zdania.

- Mieli romans, mój ojciec rozwiódł się z moją matką dla twojej, ale ona nie umiała was zostawić. Zniknęła z jego życia pozostawiając w nim pustkę. Ojciec zaczął się staczać, firma zgrzytała, a na koniec ten zawał. – wspomnienia pochłonęły go bez reszty. – No i tak oto powstaje Sasuke prezes wielkiej spółki. – rzucił z goryczą. Nie umiałam się powstrzymać. Zwlekłam się z łóżka i ostatnimi resztkami siły wczołgałam się na wózek.

- Co ty robisz? – wyrwany z otępienia nie zapanował nad lekkim przestrachem w swoim głosie.

- Jadę do matki. Teraz już mi nie zabronisz. – warknęłam.

Jak mogła mi to zrobić?! Nie wierzyłam w jej perfidię i dwulicowość. Dlatego była taka miła dla Sasuke. Widziała w nim jego ojca! Zrobiło mi się niedobrze. Wjechałam do garderoby i wyjęłam z półki pierwsze lepsze jeansy. Wracając do sypialni chwyciłam sweter i podkoszulkę. Gdy znalazłam się w sypialni Sasuke właśnie kończył ubierać koszulę.

- Nie wierzę. To jest ponad moje siły. – mruczałam pod nosem. Mozolnie wciągnęłam na siebie koszulkę i sweter, ale ze spodniami nie szło tak łatwo. Sasuke podszedł do mnie chcąc pomóc, ale ja warknęłam ostrzegawczo i sama postanowiłam uporać się z własnym niedołęstwem.

- Jedziemy.

Po kilkunastu minutach jazdy byliśmy na miejscu. Zegarek wskazywał dziesiątą wieczór, ale w kuchni paliło się światło. Sasuke wysiadł pierwszy i rozłożył wózek, a ja przeskoczyłam na niego i podjechałam pod drzwi. Zapukałam gwałtownie czekając, aż się otworzą.

- Sakura? – głos mojej matki był pełen radości i smutku jednocześnie. Mną jednak teraz nie wzruszały jej łzy ani zmarszczki, gdy na jej twarzy zawitał uśmiech pełen ulgi.

- Ty! Jak mogłaś mi to zrobić! – wrzasnęłam. Wystraszona cofnęła się w głąb holu, a ja wjechałam tam z impetem. – Jak możesz stać teraz przede mną i wpatrywać się w moje oczy z tą fałszywą radością?!

- Sakura, uspokój się. – Sasuke położył mi dłoń na ramieniu, ale szybko ją strąciłam.

- Zdradziłaś tatę! Oszukałaś jego i mnie! Ty… - zabrakło mi słów. Zacisnęłam bezsilnie pięści i uderzyłam nimi o swoje bezwładne nogi. Nawet nie poczułam pieczenia, co pogrążyło mój humor jeszcze bardziej.

- Powiedziałeś jej?

- Miałem dość jej nieuzasadnionej nienawiści do mnie. – powiedział spokojnie. – Przez tyle czasu musiałem udawać, że mi na niej nie zależy, bo ty potrzebowałaś komfortu. Mam już tego powyżej uszu. – ta wiadomość utopiła moje wątpliwości co do jego prawdomówności.

- Nie chcę cię znać. – rzuciłam z jadem w głosie i skierowałam się do wyjścia. Nie zważałam na jej błagania, nic mną w tym momencie nie wzruszało. – Jedźmy do domu.

Minęło kilka miesięcy od pamiętnej wymiany zdań. No, od pamiętnego monologu. Pomimo próśb Sasuke, ja nie chciałam porozmawiać z własną matką. Nie umiałam już jej słuchać, ani tym bardziej zrozumieć. Zadziwiające, jak wiele wyrozumiałości drzemało w moim mężu. Czułam się przy nim jak ostatni tyran, co było dla mnie niepojęte.

- Jak się czujesz? – zapytał jak co rano. Podniosłam ociężałe powieki i spojrzałam na niego starając się odgonić z mojej twarzy zmęczenie.

Prawda była taka, że z każdym dnie czułam się coraz gorzej. Nie życzyłam sobie żadnych wizyt, bo wiedziałam, że każdy patrzyłby na mnie ze współczuciem i litością, a tego bym nie zniosła.

- Dobrze. – odparłam i podniosłam się na ołowianych rękach.

- Ale nie lepiej jak wczoraj. – stwierdził. Westchnęłam.

- Sasuke. – powiedziałam i złapałam w dłonie jego twarz. – Jest dobrze. – spojrzał na mnie z wyrzutem.

- Nie okłamuj chociaż siebie samej.  – poprosił. Pocałowałam go czule i przeczesała jego włosy.

- Kocham cię, Sasuke. – odrzekłam. Mężczyzna uśmiechnął się delikatnie.

***

Promienie słoneczne delikatnie muskały twarze przechadzających się ludzi. W tle brzmiała subtelna muzyka, i tylko co jakiś czas ktoś zatrzymywał się, żeby posłuchać. Drzewa szumiały w rytm melodii, a ptaki milkły zdając się być równie zasłuchane w tonach co ludzie.

Cień przebiegający po twarzy jednego człowieka ukazywał ból. Mętne spojrzenie utkwione w martwym punkcie przed sobą nie reagowało na kolorowe bodźce z otoczenia, a jego oddech nie uspokajał się od kilku dni. Samotna róża spoczywająca w jego dłoni jarzyła się bielą w promieniach śmiejącego się słońca, a czarny garnitur mącił radość kolejnego dnia.

Sasuke stał jak posąg, wpatrując się w szary, marmurowy nagrobek. Nieświadomie ścisnął trzymany w ręku kwiat, a po listkach pociekła bordowa krew. Jego twarz jednak wciąż wyrażała niewzruszenie i obojętność na cały zewnętrzny świat. Ich świat, bo jego właśnie odszedł.

Żałował tych dni, kiedy nie umiał powiedzieć ‘kocham’. Żałował, gdy najcudowniejsza istota na ziemi musiała patrzeć na niego z bólem i wyrzutem tych wszystkich wspólnie spędzonych zimnych lat. Pragnął, aby ktoś teraz podszedł do niego i powiedział ‘ cofnę dla ciebie czas, chłopcze.’ . Żądał zwrócenia mu skradzionych szans.

Była za młoda i zbyt piękna. Miała za dobre i cierpliwe serce, żeby ktoś teraz, tak po prostu, zabrał ją od niego. Jej promienny uśmiech sprawiał, że nowe pokłady energii wstępowały w niego każdego dnia, każdej godziny. Nie raz i nie dwa świadom, że  nie są dla niego bił się w pierś, krzycząc w milczeniu. W nocy, gdy spała, przypatrywał się jej godzinami marząc, że te wszystkie złe momenty nie istnieją. Że ona kocha go bezwarunkowo i ponad wszystko. Zmarnował tyle czasu na bezsensowną pogoń za chybotliwym szczęściem, co chwila potykając się o to właściwe.

Teraz, gdy świadomy swego życia stał i patrzył, jak kolejne płatki zeschniętego już bukietu odlatują, porywane przez wiatr, czuł złość. Czuł tą wielką niesprawiedliwość świata i losu.

 ‘A gdyby tak oszukać czas?

Udawać, że nie dotknie nas?’

Refren piosenki granej przez jakiegoś ulicznego grajka trafił w jego skamieniałe serce. Zamiast pomóc Sakurze czekał, aż choroba ją wykończy. Pozwalał jej na poddanie się wiedząc, że to odbierze mu ją na zawsze. A teraz jest samotny.

Cichy i płochliwy. Wyobrażając sobie ten wielki, pusty dom poczuł się jak intruz. Wycofany ze społeczeństwa wyrzutek, który zatracił się w złych nawykach.

Ta soczysta zieleń zabrała ze sobą jego duszę, a jej uśmiech serce. Pozostał więc samym opakowaniem człowieka. Odkładając różę na nagrobek uśmiechnął się widząc, jak krew barwi jej płatki na czerwono.

Tego samego wieczora złapał swoją ukochaną za rękę i z uśmiechem na twarzy ruszyli przed siebie, a bordowa wstęga płynęła, odbierając mu każdy kolejny oddech z jego skazanego na kres życia…

Autor: .romantyczka