Prawdziwa tożsamość [4]

                Życie w Konoha toczyło się własnym rytmem. Tragedia rodu Uchiha ścierała się z każdym kolejnym dniem coraz bardziej, ale w sercu Sasuke pozostawała ona olbrzymią dziurą, która zamiast maleć, powiększała się. Podobnie jak z historią Naruto, ten dzień mieli zapamiętać wszyscy. Osierocony Sasuke całkowicie odseparował się od ludności wioski i co rusz znikał na całe dnie, doprowadzając tym samym swoich opiekunów do białej gorączki. 

                Ani słowa Naruto nie sprowadziły dawnego Sasuke z powrotem, ani błagania Sakury. Patrzył na nich nieobecnym wzrokiem, jakby nie istnieli. Jak gdyby nigdy nie stanowili ani cząstki jego życia. Marnego atomu. Nic. Mały Uzumaki stał się aż nadto radosny, aby pokazać przyjacielowi, że życie toczy się dalej, zaś Sakura obserwowała ich z daleka, nie roniąc ani jednego momentu, w którym Sasuke mógłby się uśmiechnąć. Pilnie notowała w głowie sytuacje, w których chłopiec denerwuje się i każe im odejść, aby na drugi dzień nie spowodować, by znów się od nich odsunął. 

                Jednak z biegiem tygodni dziewczynka wiedziała, że nic nie pozwoli Sasuke znów się uśmiechnąć. Stawał się im obcy, chociaż sam tego nie chciał. Chował się w swojej samotni instynktownie. Przeżycia z tamtego pamiętnego dnia były na tyle traumatyczne, aby wyzwolić w nim inną osobowość. Został zdradzony przez najbliższą rodzinę, a więc jak ma zaufać obcym genetycznie osobom? Jak ma powierzyć swoje życie w ręce Sakury czy Naruto, skoro jego własny brat targnął się na istnienie ich rodziców? Zwątpił w moc przyjaźni, która jeszcze do nie dawna stanowiła chleb powszedni trójki małych dzieci. Każde z nich się zmieniło, ale Sasuke najbardziej.

                Jego myśli z dnia na dzień stawały się coraz mroczniejsze i bardziej skryte. Tracił kontakt z rzeczywistością, by w wyobraźni władać życiem i śmiercią. Niejednokrotnie widział siebie, jak zabija Itachi ‘ego. Jak karze go za jego przewinienie. Potem było coraz gorzej. Za każdy upadek obwiniał brata. Za zranienie u Sakury, za nieprzemyślane zdanie Naruto. Za wszystko odpowiedzialny był Itachi. Gdzieś, w głębi serca pragnął wrócić do przyjaciół, ale jego emocjonalność nie pozwalała mu na okazanie tej słabości. Musiał udowodnić, że jest najlepszy, a doskonałą okazją do tego była zemsta na bracie. Sasuke nie zdawał sobie sprawy, ile łez Sakura wylała w poduszkę nad jego losem. Nigdy mu się do tego nie przyznała. Nie zdradziła, że wraz z rodzicami Sasuke, odeszła ona sama. Każdy z nich stracił tego dnia kawałek siebie. Mniejszy czy większy. 

                Chmury nie wyglądały już tak biało, niebo nie raziło błękitem. Trawa nie była miękka, a drzewa nie szumiały radośnie jak kiedyś. Wszystko straciło na swoim znaczeniu, każda czynność przestała być piękna. Dla Sasuke świat stanął w miejscu. Tego dnia zniszczył swoją uczuciową stronę, pozostawiając w sercu jedno. Nienawiść. 

*              *              *

- Gdzie Sakura? – usłyszał głos Naruto. Podniósł leniwie jedną powiekę i wzruszył ramionami. Mało go to interesowało. Różowowłosa stała się dla niego irytująca. Drażniło go w niej niemalże wszystko. Pragnął, aby nie istniała. Miała urodę, zdolności i temperament. Potrafiła się zawziąć. Trwale dążyła do obranego celu i go zdobywała. Miała przyjaciół i wroga, w postaci Ino. Sasuke, który był już teraz uczniem Akademii Ninja, doskonale zdawał sobie sprawę, że dziewczynki konkurują o jego względy, ale on traktował je jak powietrze. Wszystkie za wyjątkiem Sakury. Jej wprost nie cierpiał. 

                Nie wiedział czemu, ale po prostu wszystkie mięśnie spinały się, gdy tylko usłyszał jej głos, lub po prostu zobaczył ją nadbiegającą ze swojego domu. Swoje dawne zauroczenie Haruno wspominał z niedowierzaniem. Zadawał sobie pytanie, dlaczego był taki głupi, by chcieć być z nią na zawsze. Marnował tylko swój czas. Teraz, gdy był już ninja, uwielbiał dokuczać jej swoimi docinkami. Czerpał z tego niewysłowioną radość. Dawało mu to coś na kształt odskoczni od pragnienia zemsty. Jednak nie chciał myśleć, że ją ranił. Coś nie pozwalało mu sądzić, że sprawia jej tym ból. On po prostu się naśmiewał, a ona nigdy nie powiedziała mu, że ją to boli.

- Wybaczcie spóźnienie – wysapała, gdy finalnie znalazła się na polu treningowym numer siedem. To było ich pole, utworzone z polanki, na której niegdyś uwielbiali się bawić. Każde z nich wchodząc na ten teren wyzwalało lawinę wspomnień. Wszystkich. Tych szczęśliwych i tych złych. Momenty zwierzeń, kłótni i wyznań.

- I tak nie spóźnisz się bardziej niż Kakashi – mruknął Sasuke klnąc w duchu na to, że w ogóle się odezwał. – Powinnaś wylecieć.

- Sasuke! – wrzasnął zły Naruto. – To jej pierwsze spóźnienie.

- Nie powinno zdarzyć się w ogóle – odparł spokojnie Uchiha. Nawet nie spojrzał na Sakurę, której w tym momencie świat sypał się w popiołach. Zastanawiała się czemu ją tak traktował. Zawsze starała się być blisko niego. Za każdym razem próbowała pocieszać, być z nim w trudnych chwilach. 

                Na misjach jednak jej starania nie wychodziły najlepiej. Im bardziej się angażowała, tym mocniej nawalała. Jej frustracja sięgała wtedy zenitu, a Sasuke podjudzał ją tylko, mówiąc jak bardzo jest beznadziejna i irytująca. Miała kilka chwil załamania. Pragnęła uciec, krzyczeć i bić jednocześnie, ale zawsze zostawała. Kochała ich najmocniej na świecie, no, może oprócz rodziców. Jednak na misjach, w szkole i na treningach to oni byli jej rodziną. Stanowili jej podporę, wsparcie i zaufanych ludzi, z którymi wykonywała poważne zadania.

- Wybaczcie mi spóźnienie – w kłębach dymu pojawił się Kakashi. – Wiecie, czarny kot przebiegł mi drogę i… - urwał widząc, że jego podopieczni nie reagują standardowo na jego głupie tłumaczenia. Naruto wpatrywał się wściekle w Sasuke, ten z kolei siedział oparty o pień drzewa, a jego tęczówki skryte były pod zamkniętymi powiekami, zaś Sakura siłą powstrzymywała się od rozpłakania się. 

                Sensei zastanawiał się, co takiego spowodowało, że ta drużyna tak się od siebie oddaliła. W noc zamachu na państwo Uchiha, na środku salonu zastał trójkę płaczących maluchów, tulących się do siebie w przerażeniu. Wtedy byli jednym. Połączeni tragedią, stanowili wsparcie dla siebie nawzajem w tych trudnych chwilach. Teraz, gdy patrzył na to z perspektywy czasu nie umiał dojść do poprawnych wniosków. Zbyt wiele zmiennych w tym działaniu powodowało skonfundowanie nie tylko jego, ale także pokaźną grupę ludzi zastanawiających się nad rozejściem się tak mocnej przyjaźni.

- Dzieciaki! – zawołał, ale nie poskutkowało. – No, dobra. Karnie obiegniecie pole treningowe pięćdziesiąt razy!

- To twoja wina – Hatake kątem oka dostrzegł, jak Sasuke szturcha Sakurę i syczy w jej stronę słowa pełne jadu.

- Sasuke, do mnie – powiedział chłodno sensei. Uchiha prychnął pod nosem w stronę Haruno i podszedł do Kakashi ‘ego. – Dlaczego tak się do niej zwracasz? Dlaczego w ogóle izolujesz się od nich?

- Bo nie są warci mojego czasu – odparł beznamiętnie Sasuke. – Nauczę się tyle, ile możesz mnie nauczyć i poszukam sobie innego sensei – dopowiedział i ruszył w stronę biegającej już dwójki małoletnich ninja, zostawiając oniemiałego Hatake w kłębowisku własnych myśli. 

*              *              *

                Upływały miesiące, a oni szkolili się pod okiem siwowłosego. Nabierali coraz większej wprawy w walce i w pertraktacjach z wrogiem. Trenowani na najlepszych z nich nie mieli chwili wytchnienia.  

                Jak zwykle po skończonym treningu Sasuke opuścił ich jako pierwszy. Sakura spojrzała na Naruto, a potem na Kakashi ‘ego.

- Nara dzieciaki! – zawołał sensei i zniknął w kłębach dymu. Naruto uśmiechnął się szeroko i odwrócił się do Sakury.

- Pójdziemy na ramen? Zgłodniałem!

- Kiedy ty nie jesteś głodny, co? – zaśmiała się odpowiedzi. Codziennie w jej myślach krążył Sasuke, więc miłą odmianą byłoby chociaż raz porozmawiać beztrosko ze starym przyjacielem.

- No to idziemy? – zniecierpliwił się Uzumaki.

- Idziemy.

                Niebo ścieliło się głębią granatu, gdy para przyjaciół wracała z kolacji. Naruto wpatrywał się w gwiazdy, a Sakura nie mogła powstrzymać dziwnego przeczucia, które towarzyszyło jej przez cały dzisiejszy dzień. W pewnej chwili pożegnała się z Naruto i odczekała, aż chłopak odejdzie w stronę swojego domu. Gdy upewniła się, że zniknął z jej pola widzenia, czym prędzej ruszyła w stronę parku. Nie do końca wiedziała, na co może liczyć, ale dała prowadzić się przeczuciu, które jeszcze nigdy jej nie zawiodło. 

                Przemierzała kolejne alejki dając prowadzić się swojemu sercu, które coraz głośniej krzyczało z bólu. W pewnej chwili spojrzała w prawo i ujrzała to, czego obawiała się od dawien dawna. Mierzyła postać Sasuke nieprzeniknionym wzrokiem starając się nie zauważać plecaka na jego barkach.

- A ty co tutaj robisz o tak późnej godzinie? – zapytał. – Wyszłaś się przejść? – ton jego głosu był obojętny. Sakura spojrzała w niebo, a następnie znów na przyjaciela.

- Jeśli chcesz opuścić wioskę, musisz iść tą drogą. – odparła smutno. Sasuke nie odezwał się od razu.

- Wracaj do domu spać – ten dystans w jego zachowaniu i słowach ranił Sakurę. Po jej policzkach zaczęły spływać gorące łzy.

- Dlaczego? – zawołała. – Dlaczego nic nie powiesz? Dlaczego wszystkich od siebie odpychasz? Dlaczego zawsze jesteś taki cichy? – jej głos z każdym zdaniem zamieniał się w coraz donośniejszy krzyk.

- A niby czemu miałbym to robić? To nie twoja sprawa. Przestań się interesować tym, co robię – zirytowany do granic możliwości chłopak niemalże wypluł te słowa.

- Zawsze zachowujesz się tak, jakbyś mnie nienawidził, Sasuke. – uśmiechnęła się smutno. – Pamiętasz? Kiedy staliśmy się geninami… W dniu, kiedy ustalono trzyosobowe grupy i byliśmy sami w tym samym miejscu. Byłeś na mnie zły, prawda? – zapytała spokojnie. Obydwoje przywołali w pamięci ten dzień. 

*              *              *

- Widzisz, on nawet nie ma rodziców. Będąc sam nie musi ciągle słuchać jak się na niego drą. To dlatego jest taki niesforny – zauważyła Sakura.

- Samotność… - zamyślił się Sasuke. – Nie możesz porównywać jej do tego jak się czujesz, gdy dostaniesz manto od starszych – odparł jej wtedy karooki.

- Coś nie tak? – zapytała Sakura widząc reakcję przyjaciela. Karcące spojrzenie Uchihy padło na nią jak cios kataną.

- Jesteś… - zawahał się, ale doskonale wiedział, co chce powiedzieć. – Irytująca.

*              *              *

- Nie pamiętam – rzucił chłodno Sasuke.

- Racja. – zreflektowała się różowowłosa. – To było tak dawno… Ale to właśnie wtedy się zaczęło na nowo. Ty i ja. Naruto i mistrz Kakashi. Nasza czwórka wspólnie wykonała tyle misji. – w jej głosie pojawiło się rozrzewnienie. – Czasem bywało trudno i okropnie, ale… Ale… Nawet gdy… To była zabawa! – westchnęła. – Wiem co się stało z twoim klanem. Ale szukając zemsty w pojedynkę nie będziesz w stanie nikogo uszczęśliwić. Nikogo… Nawet ciebie czy mnie.

-Tak, jak myślałem – odparł tylko. Bał się powiedzieć cokolwiek, co pozwoliłoby Sakurze zatrzymać go w wiosce. Nagle przypomniał sobie, jak oglądali spadające gwiazdy. Doskonale wiedział, że to, co wypłynęło wtedy z jego ust, było prawdziwe i wciąż aktualne. Nie umiał jednak pozwolić, by to się ziściło.

- Huh? – Sakura podchwyciła moment, gdy chłopak chciał coś powiedzieć.

- Jestem inny niż wy. Wybrałem inną ścieżkę, niż wy. Nasza czwórka razem – zawiesił głos, usilnie starając się wyrzucić ze swej pamięci wspomnienia z nimi związane. – To prawda, że myślałem kiedyś o takiej drodze życia. Ale pomimo tego, iż byliśmy razem, moje serce wybrało zemstę. To jest mój cel życia. Nie mogę być taki jak ty czy Naruto – nie było żalu w tym stwierdzeniu. Sasuke po prostu wyłożył fakt w czasie dokonanym, nie dając Sakurze szans na pertraktacje.

- Ale czy nie będziesz samotny? – krzyknęła. – Sam ze sobą!? – pociągnęła nosem. – Sasuke, sam mi mówiłeś, że bycie samotnym jest bolesne. Już zdążyłam tego doświadczyć do tego stopnia, że to aż boli! – wrzasnęła. Jej oddech zaczął po chwili się uspokajać, a Sasuke wkładał wszystkie swoje siły, by nie podbiec do niej i nie przytulić. Wiedział, że gdyby to zrobił, to byłby stracony już na zawsze. Jego serce mówiło, że będzie na to czas później, jednak na razie musi zaspokoić żądzę zemsty. Ledwie wyłapał moment, w którym Sakura odezwała się ponownie. – Mam rodzinę i przyjaciół. Ale… - załkała, jednak nakazała sobie spokój. – Jeśli odejdziesz, to dla mnie… Dla mnie będzie to, to samo, jakbym była samotna! – zawołała, a od bólu w jej głosie Sasuke przeszły ciarki. Nakazał sobie jednak spokój i opanowanie.

- Od tego miejsca zaczyna się nowa droga dla nas wszystkich – rzucił i zrobił kilka kroków w stronę bramy.

- Ja… - usłyszał za plecami. – Kocham cię bardziej niż cokolwiek na tym świecie! – krzyknęła. Nie widziała wyrazu jego twarzy, która przedstawiała szok. Szok mieszany z radością. Serce trzepotało w jego piersi niespokojnie, jednak wciąż nie mógł zostać. Nie dałaby rady zatrzymać go niczym. Nie dzisiaj. Nie teraz. – Gdybyś był u mojego boku  jestem pewna, że byś tego nie pożałował. – zapewniła go. – Sprawiłabym, że każdy dzień byłby przyjemniejszy, a ty byłbyś szczęśliwy! – gorąco wierzyła w te słowa. I Sasuke też, ale nie odezwał się. – Zrobiłabym dla ciebie wszystko. Dlatego błagam cię, zostań tu! Pomogę ci nawet w twojej zemście! Na pewno jest coś, co mogę zrobić! – błagała. Nagle coś tknęło Sasuke. Poraziła go pewna myśl, ale nie mógł nic powiedzieć. Wiedział, że to jest jego pewnikiem. Na zawsze. I tylko śmierć sprawi, że to jedno zapewnienie przestanie istnieć.

- Dlatego, proszę cię, zostań tutaj ze mną! – kontynuowała przez łzy. – Jeśli to nie możliwe, proszę, zabierz mnie ze sobą… - wyszeptała. Młody Uchiha nie mógł i nie chciał tego zrobić. To wiązałoby się z jej niebezpieczeństwem, a na to nigdy by nie przystał. Wiedział, że jedynym sposobem, by ją zniechęcić, było zranienie jej.

- Ty naprawdę jesteś irytująca – mruknął na tyle głośno, by usłyszała. Nie miał jednak odwagi, by odwrócić się i zmierzyć się z jej zapłakaną twarzą. Wziął głęboki oddech i ponownie wykonał kilka kroków.

- Nie idź! – zawołała. – Jeśli pójdziesz, będę krzyczała tak głośno, że… - urwała, gdyż Sasuke zniknął w kłębach dymu. Zamarła, wpatrywała się w miejsce, w którym stał przed kilkoma sekundami. W pewnej chwili poczuła spokój, czując za sobą jego obecność.

- Sakura… - wypowiedział jej imię niemalże z ubóstwem. – Dziękuję – w tym momencie wszystko zaczęło skakać jej przed oczami, zlewać się w jedno, aż straciła przytomność.

- Sasuke… - tylko tyle zdołała wyszeptać, nim osunęła się w nicość. Sasuke złapał ją, chroniąc tym samym od upadku, i położył na najbliższej ławce. Spojrzał na jej zapłakane oblicze i napawał się brzmieniem jego imienia w ustach młodej Haruno. Pozwolił sobie na jedną, samotną łzę, która teraz skapnęła na szkarłatne lico Sakury i mieszała się z jej własnymi. Gdy już doprowadził się do porządku nachylił się nad różowowłosą i subtelnie ucałował jej nabrzmiałe od płaczu wargi.

- Czekaj – wypowiedział cichą prośbę i zniknął.      

    

*              *              *

                Rocznica. To słowo nie przepełniało jej radością i oczekiwaniem. Podczas, gdy jej przyjaciele wesoło rozprawiali na temat nowinek dotyczących Sasuke, ona wolała wymazać go z pamięci. Zawsze tego dnia znikała, aby nie doszło jej chociaż jedno słowo dotyczące Uchihy. Wciąż te wspomnienia, nabrzmiałe bólem i przesiąknięte żalem. I ta tęsknota, która wypalała w jej sercu kolejną dziurę, której ani czas ani człowiek nie byli w stanie zapełnić. W kółko to samo. Miała już dość. 

                Jej rodzice, starzy i schorowani, wymagali jej troski i ciepła, więc tylko dla nich pozostawała dawną Sakurą. Tą uśmiechniętą i radosną księżniczką. Lecz gdy składali swoje starcze powieki do snu, jej nowe JA panoszyło się po całym jej ciele. Zimna i niedostępna, pełna wrogości i nienawiści do świata shinobi, do której nie docierało nic, oprócz rodzicielskiej miłości. Gdyby miała opisać swoją duszę, to określiłaby ją jako zgnity owoc, którego krzew wysechł na pałąki i wykorzeniał się powoli z suchej i spękanej ziemi. Nikt jej nie rozpoznawał. Wraz z Sasuke odeszły jej dobroć i ciepło. Jej miłość do świata i do samego Uchihy. Jej radość życia i cały temperament rozpoznawalny niemalże tak samo, jak głupota Naruto. Bezinteresowność przerodziła się w zimne wyrachowanie, a altruizm w skrajny egoizm. Sakura Haruno nie istniała. Zamiast niego pojawił się substytut, pewien zamiennik, który jak demon w ciele Naruto, zakorzenił się w niej głęboko, wysysając wszystko, co było w niej najlepsze. 

                Teraz szła parkową alejką, w pełnym blasku księżyca i rozmyślała o tamtym dniu. Pozwalała sobie na wspomnienia dokładnie w godzinę odejścia Sasuke. Potem wyłączała wszystko, co miało z nim jakikolwiek związek i żyła dalej swoim marnym życiem. Przystanęła przy pamiętnej ławce i delikatnie musnęła opuszkami nadgryziony zębem czasu kamień, z którego była zbudowana. Do teraz czuła jego dotyk na swoim karku. Był jak żywy ogień, który nigdy nie wygasł. Parzył ją na nowo, gdy tylko pozwalała mu wtargnąć do jej wnętrza. Napawała się teraz tym ciepłem i niemalże czuła ten sam smutek tamtego dnia. Wżerał się w zniszczoną duszę i próbował wyłapać w niej cokolwiek dobrego. Gdzieś na dnie kłębiło się coś na kształt starej Sakury, ale nikt nie umiał tego wydobyć. 

                Zamknęła powieki i bezwiednie przesunęła palcami po ustach. Znajome mrowienie wypełniło jej pełne wargi, torując sobie drogę przez policzki, za uszy, na kark i wzdłuż kręgosłupa. Zastanawiała się, skąd je zna. Przecież nigdy nie całowała się z nikim. No, może nie oficjalnie. Tradycja głównych rodów Konohy ustanawiała aranżowane małżeństwa, niekoniecznie ze swojego okręgu. Na przykład, Naruto i Hinata kochali się bez pamięci, ale nie mogli być ze sobą, bo Rada stanowiła inaczej. Dopiero kiedy partner i partnerka Uzumakiego i Hyūgi zmarli w czasie misji, ci dostali pozwolenie na pobranie się. Ona nie wiedziała, z kim ma być. Brakowało jej roku do dwudziestu lat i dopiero wtedy dowie się, kto jest jej pisany. Ciekawe… Natychmiast odgoniła natrętne pytanie, kto był pisany Sasuke. Wiedziała, że nie wolno mieszać dzieci wśród pięciu głównych klanów, bo to zmniejszy drastycznie ich liczbę, a tradycja nakazuje, by było ich pięć.

- Głupia tradycja – warknęła i zamachnęła się ręką na stojącą najbliżej niej ławkę, lecz w porę opanowała chęć rozwalenia jej. A zwłaszcza tej szczególnej. Nigdy nie wybaczyłaby sobie, gdyby zniszczyła to miejsce. Potarła skronie i westchnęła głęboko. Rozejrzała się niepewnie po okolicy, a gdy zanotowała, że znajduje się w parku sama, powoli położyła się na ławce i zamknęła oczy. Dokładnie tak, jak wtedy, pomyślała i momentalnie przeszył ją dreszcz oczekiwania. Głupia, skarciła się w myślach. Wiedziała, że on nie przyjdzie. Nigdy. Płuca skurczyły się boleśniej, a pod powiekami zapiekły słone łzy.

- Baka – szepnęła sama do siebie i spojrzała w rozgwieżdżone niebo. Pełny księżyc wyłonił się zza chmury i drwiąco błysnął w jej twarz. Westchnęła, a w głowie odtworzyła rozmowę sprzed kilku lat. Wyznanie miłości Sasuke. Warknęła wściekła. Rozwarła gwałtownie powieki i zerwała się z ławki. Była sfrustrowana tym, że wciąż musiała walczyć ze swoim prawdziwym ja, podczas gdy Sasuke poradził sobie z tym w kilka chwil. Tak łatwo zmienił się w bezduszną maszynę, a ona wciąż musi się starać, by nie polec.

- Dlaczego? – szepnęła.

- Życie – usłyszała.

- No, a jak - prychnęła. Już miała zrobić krok przed siebie, gdy zamarła. Kto jej odpowiedział? 

                Powoli odwróciła się za siebie i omal nie straciła przytomności. Zakryła dłonią usta powstrzymując się od krzyku.

- Już nie jesteś taka chętna, by wrzeszczeć? – zapytał z ironią w głosie Sasuke. Obserwował, jak jej oczy ze skrajnej radości gasną do zimnej zieleni. Jak tęczówki porcelanowej lalki, przebiegło mu przez myśl. Zmierzył ją spojrzeniem, chociaż znał na pamięć każdy kawałek jej ciała. Przez te wszystkie lata inwigilował jej życie z daleka, jednak nie umiał całkowicie się od niej odciąć. Tęsknota okazała się zbyt silna, by móc ją choćby tolerować. – Nic nie powiesz? – zapytał orientując się, że wokoło panuje niezmącona cisza.

- Już swoje powiedziałam – przecięła powietrze głosem ostrym jak żyletka. Poczuł, jak malutka część niego gaśnie. Kolejna zgasła, gdy jej oczy przestały błyszczeć jak gwiazdy wiszące nad nimi. Ile jeszcze rzeczy umrze w nim tego wieczora? Jak bardzo się zmieniła? Wiedział tylko, co dzieje się w jej życiu, a nie kim stała się po jego odejściu. Zaprzepaścił wiele lat, kiedy mogli być już razem. Zbyt późno dotarło do niego to, na co skazał ją i siebie po opuszczeniu wioski dla zemsty.

- Sakura – dziewczyna nie dała po sobie poznać, ile emocji wzbudziło w niej jej własne imię wypowiadane ustami czarnowłosego. Wszystkie jednak kończyły się na bólu i nienawiści. Wyniośle spoglądała w jego kare tęczówki napawając się rosnącą w nich dezorientacją. Nabrał głębiej powietrza i zmienił wyraz twarzy na zimny i bezuczuciowy.

- Nieźle, Uchiha, ale to za mało by mną wzruszyć – zaśmiała się wzgardliwie. Wnętrze Sasuke zamarło. Kiedyś, po śmierci rodziców chłodem i dystansem radził sobie z bólem po ich stracie. Nieporadnie ranił tym innych, ale to dawało mu ukojenie. Podczas zemsty postawa mściciela pomagała mu pozbyć się wyrzutów sumienia. Ale to wszystko to były maski. Zwykłe przebrania, które z czasem zaczynały go uwierać. Bardzo szybko zorientował się, że zatracił siebie i tęskni do przyjaciół. Że tęsknił do Sakury. Pomścił jednak mord nie tylko swojego klanu, ale także i klanu Uzumakich.

- Danzo – rzucił na głos nieświadomy, że Sakura o niczym nie wie.

- Nie chrzań – warknęła rozjuszona. – Nikt cię tu nie chce – odparła. Poczuł, jak jego serce kurczy się boleśnie. – Ja cię tu nie chcę – wbijała kolejny sztylet w jego plecy. – Mam genialny pomysł. Idź do Naruto i rzuć mu się w ramiona, a ja sobie pójdę – odparła i odwróciła się na pięcie.

- Sakura! – zawołał za nią. Zatrzymała się po kilku metrach. – Wiem, że schrzaniłem wszystko, po całości – mówił, a ona mimowolnie słuchała. Chciała wiedzieć, co ma jej do powiedzenia po tym wszystkim. – Zostawiłem ciebie i Naruto, opuściłem wioskę i nie dawałem znaku życia. Nie kontaktowałem się, zabijałem i wyrządzałem wiele zła – kontynuował. – Ale wiedziałem, co się z wami dzieje. Co się dzieje z tobą – dodał. Obserwował jej plecy gotów ujrzeć jak się trzęsie, ale Sakura ani drgnęła.

- Powiem ci coś – rzuciła beznamiętnie. – Stworzyłeś potwora. Czuj się dumny, bo wykreowałeś bezduszną maszynę. Wystarczyło kilka słów, a właściwie ich dokumentny brak – bezlitośnie wyrywała mu swoimi słowami serce, ale nie była tego świadoma. Uważała, że nie ma uczuć i nic go nie poruszy. Jakże się myliła…

- Sakura – szepnął. Przez chwilę widziała w nim chłopca z dzieciństwa. Empatycznego Sasuke sprzed katastrofy, która pozbawiła go dziecięcej beztroski. W sekundzie przez jej myśli niczym tsunami przepłynęła fala wspomnień. Wspólne gry i zabawy, liczenie gwiazd, to, jak zasypiała oparta o jego ramię. Ale też te złe. Jego beznamiętność, obojętność i chłód. To, jak ją ranił karcącymi uwagami. – Widzisz mnie? 

                Zamarła. Wiedziała, o co pytał, ale nie chciała odpowiedzieć. Zdawała sobie sprawę, że go widziała. Zauważyła prawdziwego Sasuke. Nie tego, który ranił wszystkich dookoła jak dzikie zwierzę zagonione w ślepy zaułek. Widziała JEGO i nie mogła znieść faktu, że się łamała.

- Kuso! – wrzasnęła, wplątując palce we włosy. – Nie, nie, nie! Nie mogę! – mruczała jak opętana. Kręciła głową przebierając w miejscu nogami.

- Sakura – powiedział, tym razem stanowczo.

- Przestań z tą Sakurą! – ryknęła rozjuszona. W jej oczach pojawił się niebezpieczny błysk nieokiełznanego, obłąkanego zabójcy. Tak obcy i odległy od Sakury, jaką znał… Zacisnął szczęki i zamaszystym krokiem dotarł do niej. Chwycił jej policzki w obie dłonie i wpił się w jej usta zachłannie, jak jeszcze nigdy dotąd. 

                Młoda Haruno poczuła tak dobrze jej znane mrowienie. Emocje puściły niczym tama na rzece, rwąc boleśnie jej duszę jak nieokiełznany potok brzegi koryta.

- Ty – szepnęła, gdy oparł się swoim czołem o jej czoło.

- Ja – odparł spokojnie, chociaż we wnętrzu szalał. Istna burza hulała w jego sercu i duszy, ale nie niszczyła. Ona odradzała jego uczucia tak, jak Feniks odradzał się z popiołów. – Dostałaś list aranżacyjny? – zapytał cicho. 

                Spojrzała w jego oczy otumaniona doznaniami. Wszystko w niej ucichło. Jak morze po burzy. Niezmącony, idylliczny spokój otulał ją całą, klejąc potłuczone serce i duszę w stare ramy.

- Jeszcze rok – odparła szeptem. Patrzyła, ale nie widziała. Nie skupiała się na tęczówkach Sasuke, ale na głębi, którą wyrażały. Chciała w niej utonąć. Zachłysnąć się jego emocjami i pójść na ich dno, do samego końca.

- Ja swój mam – odparł. Naraz nastał w niej smutek, jednak lata wyćwiczonej emocjonalnej pustyni pozwoliły jej zamaskować ból rodzący się gdzieś u początku jej istoty.

- Gratuluję małżonki – odparła szorstko.

- Dziękuję, przekażę jej – kontynuował. Po chwili ciszy uśmiechnął się szeroko, a serce Sakury omal nie wyskoczyło z jej piersi. – Pogratulowali mi ciebie – rzucił, wciąż uśmiechając się cudownie. Wyjął z kieszeni list i podał go oniemiałej Sakurze. Z trudem oderwała wzrok od majestatycznego oblicza Sasuke i spojrzała na wyniszczony od użytku i czytania skrawek papieru.

                                               My, niżej podpisani, Fugaku Uchiha i Hotaru Haruno, niniejszym przypieczętowujemy aranżację związku małżeńskiego:

Najmłodszego syna klanu Uchiha, Sasuke Uchiha i jedynej potomkini klanu Haruno,

Sakury Haruno.

                                               Zgodnie z wolą naszych rodzin pragniemy połączyć dwa światłe rody w jedno, by godnie reprezentowały świetność i wielkość naszej Krainy.

                                               Niech światło naszych serc i mądrość naszych przodków na wieczność przyświecają młodym na ich wspólnej drodze życia. 

                Czytała te zdania raz za razem próbując uzmysłowić sobie, co właściwie się w tej chwili dzieje.

 - To była jedyna rzecz, która sprawiała, że chciało mi się żyć – szepnął. – Dopingowała mnie do powrotu. Sprawiała, że dobroć we mnie nie umarła – spojrzał w jej oczy. – Dzięki temu mały Sasuke nie umarł.

- Zostawiłeś mnie – wykrztusiła wreszcie. – Odszedłeś i… I… - szukała słów, ale nie znajdowała ich zbyt wiele.

- Wiem – mruknął zdegustowany. – Pomściłem nie tylko swój klan, ale też klan Uzumakich. Uwolniłem się od przeszłości – dodał i czule pogłaskał jej twarz. – Nawet nie wiesz, jak tęskniłem. Jak bardzo pragnąłem znów móc mieć cię w ramionach – szeptał gorączkowo. Łaknął jej całym swoim ciałem, duszą, sercem i umysłem. Każdym atomem siebie.

- Nigdy mnie w nich nie trzymałeś – zaprotestowała, ale wiedział, że i ona tęskniła.

- Nawet nie wiesz, ile razy tuliłem cię do siebie – ponownie ją pocałował. Tym razem jednak włożył w pocałunek całą swoją tęsknotę i miłość, którą pielęgnował przez te wszystkie lata własnego wygnania. Oderwała się od niego i przyłożyła swoją dłoń w miejsce, gdzie miała serce.

- Wyrwałeś je odchodząc – powiedziała. – Zabrałeś ze sobą i nie wiem, czy przypadkiem nie zgubiłeś – przez jej ciało przebiegł dreszcz. Sasuke w odpowiedzi złapał jej rękę i położył na swoim sercu.

- W takim razie weź moje – powiedział, patrząc jej w oczy. Pękło. Coś w niej pękło i wylało się na zewnątrz.

- Nie, bo wtedy ty go nie będziesz miał – załkała i wtuliła się w niego. Sasuke poczuł niewysłowioną ulgę. Zamknął ją w stalowym uścisku i kołysał nimi na boki, starając się uspokoić roztrzęsioną różowowłosą.

- Podzielmy się nim – zaproponował. – Wtedy już nie będziemy mogli od siebie odejść.

- Będziemy na zawsze razem. Chcesz tego? – zapytała cicho. Ujrzała w jego oczach miłość. Doznanie było tak silne, że aż zapomniała o wszystkim co ją otaczało.

- Pamiętasz noc, w którą liczyliśmy gwiazdy? – skinęła w odpowiedzi głową. – Prosiłem, żebyś – i urwał, bo Sakura zasłoniła jego usta dłonią. Uśmiechnął się radośnie i odsunął twarz od jej ręki. Patrzyła na niego jak zahipnotyzowana.

- Nie mów, bo się nie spełni – żachnęła się.

- Już się spełniło. Chciałem, byś na zawsze przy mnie była – odparł i pocałował ją przeciągle. Kiedy oderwał się od niej, puścił jej oczko i wymownie spojrzał w jej oczy.

- Ja nie powiem – zacisnęła wargi w wąską linię. Sasuke zaśmiał się perliście. Jeszcze nigdy nie słyszała, żeby śmiał się tak szczerze i radośnie. W ogóle nie słyszała, by się śmiał.

- Kocham cię – powiedział nagle. Zielonooka prychnęła pod nosem, ale również się uśmiechnęła.

- Moje życzenie właśnie się spełniło – odparła i przywarła ustami do jego warg. 

                Od tego czasu wszystko miało się ułożyć, ale to już opowieść na inny wieczór. Zawiedzeni zapytacie o klątwę. Hm, no cóż. Szczęśliwe zakończenie zwalnia mnie od odpowiedzi na to pytanie. Upajam się spokojem, jaki zawitał w progi serc dwójki shinobi, których miłość odnalazła drogę do spełnienia…

_____________________________________________________________________________________________________________

Aj, aj, aj. Wiem. Makabra i w ogóle. No, to tak. Chciałam jakoś to ogarnąć i myślę, że mi się udało. Jak zwykle zakończeń miałam co nie miara, ale walnęłam takie coś na koniec i… Och, plotę trzy po trzy.

Dziękuję Miku-chan, która jest genialną osobą i której dziękuję za kontakt mailowy. W sumie zastanawiałam się, czemu tak rzadko z kimkolwiek piszę poprzez @ :D Miku to zmieniła :*

Lisiak, moja Ty kochana. Cieszę się, że do mnie dołączyłaś i mam nadzieję, że w kolejnych dniach pojawi się Ciebie więcej. Dziękuję sama wiesz za co i trzymam kciuki!

Więcej skomentuję pod Waszymi opiniami, bo tak jakoś się zlasowałam po tej partówce :P buziaki i do zobaczenia niebawem.!

P.S. Najważniejsze! Ta rozmowa przed odejściem Sasuke... Ona jest całkowicie ściągnięta z anime. Chciałam, aby to zostało odzwierciedlone w idealnym porządku. Dialogi są takie same, ale uczucia i sytuację przestawiłam w dogodnej dla siebie scenerii. A to tak na marginesie :) 

P.P.S. No i mam nadzieję, że muzyka idealnie odzwierciedliła nastrój tej partówki. Dodałam ją specjalnie na jej potrzebę, a żeby Was nie zamęczać powtarzaniem jej na YT to dałam ją w odtwarzaczu. Takie nastrojowe tło. Dobra, dobra, już nie zamęczam :)