Ostra jazda [1]

                Lało jak z cebra. Po ulicy płynął szeroki strumień wody, a przejeżdżające samochody rozchlapywały ją na rozdrażnionych przechodniów. Granatowe niebo rozjaśniało się co chwilę od blasku błyskawic, a szyby trzęsły się od huku grzmotów. Pomimo wczesnej godziny porannej można by się kłócić, że właściwie to nadeszła noc, a nie brzask.

                Z łóżka wygramoliła się nastolatka. Zaspane oczy wciąż miała zamknięte, ale zeszła z materaca i skierowała się w stronę łazienki. Po drodze ominęła biurko, którego lokalizacji nauczyła się w zeszłym tygodniu, ale niestety o komodzie zapomniała. Z impetem nabiła się na jej róg, co momentalnie wyrwało ją ze snu.

- Cholera! – wrzasnęła na całe mieszkanie. – Kto postawił tutaj to badziewie!?

- Ty, kochanie – rzuciła jej mama, która właśnie zajrzała do sypialni córki. – Dzień dobry.

- Cześć – odburknęła dziewczyna. – Powiedz tacie, że po południu robię przemeblowanie.

- Tak jest! Chyba setne w tym tygodniu – zaśmiała się kobieta i szybko umknęła przed lecącym w jej stronę podręcznikiem. Nastolatka westchnęła i weszła do łazienki. Spojrzała w znienawidzone lustro i jęknęła. Nienawidziła wszystkiego w tym pomieszczeniu. Mogła zaryzykować stwierdzeniem, że nienawidzi całego mieszkania. Jak dla niej mogli się w ogóle nie przeprowadzać, ale zdawała sobie sprawę, że mama straciła pracę, a tata ledwie wiązał koniec z końcem. Zatem przeniesienie się do tańszego lokum było dla nich ogromną ulgą i odciążeniem.

- Tak, ale dlaczego do najgorszej dzielnicy Tokio? – zapytała swoje odbicie i nie czekając, aż łaskawie odpowie weszła pod prysznic.

Umyta i przebrana w szkolny mundurek weszła do kuchni.

- Chyba nie pójdziesz tak ubrana – rzucił jej ojciec, gdy tylko zasiadła do stołu.

- A co jest nie tak w moim mundurku? – zapytała i chwyciła do ręki nóż z dżemem.

- Koniecznością są te ćwieki i agrafki? – dziewczyna spojrzała na swój strój, a potem wzięła kosmyk swoich włosów w palce.

- Skazaliście mnie na życie w różu, więc chociaż dajcie spokój z ubiorem – sarknęła i wpakowała tosta do buzi. – Idę. Może nie zginę.

- Będzie dobrze – zachęciła ją mama.

- Ciekawe jak, skoro nikogo nie znam – mruknęła pod nosem i wyszła z mieszkania.

                Droga do szkoły nie była długa. Z miejsca została zapisana do lokalnej placówki, co niekoniecznie oznaczało budynek z marmurów i okazałych portali. Wręcz przeciwnie. Buda, bo tylko tak można było to coś nazwać, była obskurna jak cała jej dzielnica. Odpadający szary tynk i łuszcząca się na framugach farba. Istna ruina. Westchnęła i rozejrzała się po okolicy wejścia.

                Po jej prawej stronie stała grupka, na oko młodszych od niej, dziewczyn. Z twarzy niemalże ściekał tani makijaż, a guziki ledwie dopinały się na ich klatkach piersiowych, agresywnie eksponując pokaźne biusty. Co chwilę któraś z nich obciągała niżej bluzkę, aby tylko nic nie umknęło czujnym spojrzeniom przechodzących obok chłopaków. Dziewczyna warknęła pod nosem. Wiedziała, że będą z nimi same kłopoty.

                Spojrzała w lewo, gdzie stali motocykliści. Czarne, skórzane kurtki i kaski tego samego koloru. Gang, pomyślała. Srebrne kolczyki błyszczały w każdej widocznej części ciała, więc przypuszczała, że w tych mniej widocznych także. W przeciwieństwie do lafirynd, których grupę stanowiły same dziewczyny, motocykliści byli mieszani. W oczy rzuciła jej się długowłosa blondynka. Miała na sobie jeansowe szorty i obcisły biały top, a na ramionach luźno zwisała jej czarna, ćwiekowana ramoneska. Musiała wyczuć, że ktoś się jej przygląda, bo spojrzała przez ramię, a wzrok utkwiła dokładnie w osobie różowowłosej.

- Cholera – przeklęła pod nosem. Szybko weszła do budynku szkoły, ostatkami sił powstrzymując się przed obejrzeniem się za siebie.

- Te, różowa – usłyszała przy uchu. Podskoczyła i odwróciła się w stronę, z której dochodził głos.

- Nie jestem różowa – warknęła. Nienawidziła, jak ktoś ją tak nazywał.

- Kolor włosów mówi sam za siebie – rzuciła niedbale. – Nie gap się na mnie, bo pożałujesz.

- Uważaj, bo się ciebie przestraszę – dziewczyna obróciła się na pięcie i odeszła w nieznaną jej stronę. Wszystko, byle tylko pokazać motocyklistce, że ją lekceważy i nic sobie nie robi z jej zakazów.

                Po krótkim błądzeniu w końcu dotarła do sekretariatu. Pomieszczenie było równie obskurne, co reszta szkoły, ale czego mogła się spodziewać? Odchrząknęła chcą zwrócić na siebie uwagę zapracowanej kobiety.

- Nazywam się Sakura Haruno – odparła, gdy tylko ta skierowała na nią swe surowe spojrzenie.

- Tak, wiem – odparła spokojnie, pomimo złudzenia, jakie tworzyła, że ze wszystkimi szkolnymi sprawami jest spóźniona. – Tutaj masz plan, a tu mapkę szkoły. Życzę powodzenia – ostatnie zdanie rzuciła niemalże ze współczuciem, czego Sakura za grosz nie mogła zrozumieć. Fakt, szkoła znajdowała się w nieciekawej dzielnicy, swoim wyglądem nie reprezentowała żadnego poziomu, ale żeby życzyć jej powodzenia z taką dozą współczucia i żalu? Chyba jednak jeszcze nie dotarło do mnie to, co mnie tu czeka, pomyślała wychodząc z pomieszczenia wprost w dudniący od krzyków korytarz.

                Po odszukaniu swojej szafki zaczęła przeprawę z jej otworzeniem. Jak zwykle musiała się zaciąć, pomyślała sarkastycznie. Po raz setny sprawdziła, czy na pewno wykręca odpowiedni kod, a gdy już się upewniła, że jeszcze potrafi czytać, wystukała go ponownie.

- Cholera – warknęła pod nosem i z impetem uderzyła w metalowe drzwiczki, które pod wpływem jej siły odskoczyły i dały jej dostęp do zawartości szafki. Sakura uśmiechnęła się triumfalnie i zaczęła wkładać do środka swoje rzeczy.

- Widzę, że różowa szybko się uczy – usłyszała za plecami głos dziewczyny, której przyglądała się z rana.

- Zamknij się i poszukaj sobie zajęcia – mruknęła Sakura i zamknęła szafkę, po czym zlustrowała gapiącą się na nią blondynkę.

- Ino – przedstawiła się dziewczyna, ale nie wyciągnęła w jej stronę ręki. Zamiast tego mlasnęła głośno przeżuwaną w ustach gumą.

- Nie szukam przyjaciół – warknęła różowowłosa. Na przestrzeni lat zaobserwowała u siebie dziwny mechanizm. A mianowicie nawet, gdy chciała się do kogoś zbliżyć, to powierzchownie zrażała do siebie ludzi. Więc, gdy ktokolwiek chciał poznać ją bliżej to musiał się natrudzić i poświęcić sporo czasu.

- Spokojnie, różowa – uśmiechnęła się Ino. – Nie spinaj się tak.

- Jak się zaraz zepnę to zaliczysz spotkanie trzeciego stopnia ze ścianą, a więc spływaj – syknęła Sakura i ruszyła w znaną sobie stronę. Nie obróciła się za siebie, żeby sprawdzić, co zrobiła Ino. Jakoś mało interesowało ją, co mogła sobie pomyśleć.

                Weszła do klasy i rozejrzała się dookoła. Wszystkie miejsca były pozajmowane co uniemożliwiło jej znalezienie swojej ławki. Westchnęła zrezygnowana i jeszcze raz zlustrowała pomieszczenie.

- Nie stój w drzwiach – usłyszała za sobą zrzędliwy głos. Prędko odsunęła się w prawo torując innym przejście. – Tępak.

- Ej… - chciała odpyskować, ale poczuła na swoim ramieniu czyjąś rękę. Obejrzała się za siebie i przewróciła oczami. – Czego ode mnie chcesz?

- Siadaj ze mną – mruknęła Ino i wskazała ostatnią ławkę.

- Nie potrzebuję łaski – rzuciła Sakura i wyrwała się z uścisku blondynki.

- Przestań się stawiać – wysyczała Ino. – Jak szybko nie zajmiesz miejsca to wypieprzą cię z klasy. Więc stul dziób i rób, co mówię – dodała i pociągnęła różowowłosą za sobą. Sakura zajęła wskazane krzesło i wyjęła z torby zeszyt z długopisem. Zadzwonił dzwonek oznajmiając, że czas lekcyjny właśnie się rozpoczął, a mimo to w klasie wciąż panował nieznośny zgiełk.

- Tu zawsze jest tak hałaśliwie? – zapytała Sakura.

- Nie licz na gorące powitanie. Tu nie stosujemy się do żadnych reguł poza jedną – urwała, a Haruno spojrzała na nią pytająco. – Przeżyj – różowowłosa skinęła głową i odwróciła się w stronę tablicy. Przeżyj, pomyślała. Wiedziała, że jej się tutaj nie spodoba.

                Do sali wszedł nauczyciel. Sam nie zdawał się być zbytnio poruszony panującym chaosem. Ze stoickim spokojem usiadł przy biurku i zaczął wypakowywać ze starego, skórzanego neseserka wszystkie potrzebne pomoce naukowe. Jakby w ogóle istniała szansa, że nauczy czegokolwiek bandę rozwrzeszczanych licealistów, pomyślała z przekąsem różowowłosa. Jednak z pewną fascynacją obserwowała spokój, który niezmiennie gościł na jego twarzy.
- Cisza – powiedział, a klasa zamilkła. – Lekcja, temat…

- Zawsze go słuchają? – zapytała Sakura, a Ino skinęła głową.

- To jeden z niewielu nauczycieli, wobec których czuje się jakikolwiek respekt – odparła szeptem i zanotowała w notesie temat, który w międzyczasie, gdy rozmawiały, pojawił się na tablicy.

- Uczy biologii?

- Tak, ale też daje prywatne korepetycje z chemii – odpowiedziała Ino. – Gdyby nie on, połowa z nas nie potrafiłaby rozwiązać prostego wiązania – dodała i skinęła jej głową, żeby zamilkła.

- Na dzisiaj koniec – usłyszeli pod koniec dwóch godzin biologii. – Sakuro, zostań – klasa wybiegła z sali wrzeszcząc w niebogłosy, a różowowłosa zachodziła w głowę, po co Kakashi mógł ją zatrzymać.

- Tak? – zapytała, cierpliwie czekając, aż mężczyzna powie, co ma do powiedzenia. Siwowłosy przez moment milczał, jakby zastanawiając się nad czymś.

- Długo nie miałem do czynienia ze zwykłą grzecznością ucznia do nauczyciela – rzucił z dziwnym rozrzewnieniem.

- W takim miejscu jak ta szkoła to nie ma się co dziwić – odparła. Dopiero po chwili skarciła się za swój niewyparzony jęzor. – Przepraszam.

- Masz rację – uśmiechnął się. – Ale nie zatrzymałem cię po to, by wymieniać z tobą grzeczności.

- A więc? – zapytała.

- W poprzedniej szkole realizowałaś rozszerzony program z biologii i chemii – zaczął. Skinęła głową. – Zostawię ci trochę materiałów na przód, żebyś nie miała niepotrzebnego zastoju.

- Dziękuję – odpowiedziała zaskoczona. – Czy to już wszystko?

- Tak – uśmiechnął się i skinął jej na pożegnanie. – Ach, i Sakuro? – usłyszała, gdy miała już przekraczać próg klasy. Odwróciła się do mężczyzny. – Nie daj się pogrążyć.

*              *              *

                Zamykała swoją szafkę, gdy obok pojawiła się Ino.

- Wpadnij na trening – rzuciła i pomachała jej przed nosem czarno-fioletowymi pomponami.

- To nie dla mnie – mruknęła Sakura. – Nie jestem z ‘tego’ typu dziewczyn – zaznaczyła.

- Przestań marudzić – rzuciła niedbale Ino. – Jak nie wybierzesz żadnego zajęcia pozalekcyjnego, to przydzielą cię do korepetycji – żachnęła się. – Pamiętaj, o szesnastej na boisku.

- Yhm – wymamrotała różowowłosa i skierowała się na kolejne zajęcia. Liczyła, że po pierwszym treningu Ino dojdzie do wniosku, że jest beznadziejna i oddeleguje ją do sekcji szachowej. O ile taka w ogóle istniała w tej szkole, w co szczerze wątpiła.

                Była zdziwiona, że o tej porze w szkole panują takie pustki. Nie spotkała nawet woźnego, ani żadnej sprzątaczki. Nie było nauczycieli, bibliotekarek, nikogo. Ani żywej duszy. Doszła do wniosku, że po prostu mają dość tego miejsca i najzwyczajniej w świecie stąd wieją. Okolica też nie należała do tych, po których spaceruje się wieczorem w celach rekreacyjnych. Wzruszyła ramionami i skręciła w korytarz prowadzący do sekcji sportowej.

                Pchnęła ciężkie, metalowe drzwi i znalazła się przy kantorku wuefistów. Wszędzie panowała nieprzenikniona ciemność, jednak nie była ona bezwzględna. Gdzieś na końcu korytarza widziała smugę światła, zapewne wydobywającą się z jednej ze szatni. Śmiało udała się w tamtym kierunku słysząc coraz głośniejsze rozmowy. Śmiało pchnęła stare, drewniane drzwi i znalazła się w centrum zainteresowania. Wszystkie pary oczu utkwiły w jej osobie, z czego nie bardzo się cieszyła.

- Na co się tak gapicie? – usłyszała głos Ino i po raz pierwszy tego dnia była z tego powodu szczęśliwa. – Przebierać te leniwe dupy, bo nie ręczę za spóźnialskich – dodała i złapała Sakurę za ramię. Widać było, że wzbudzała respekt. Różowowłosa przypuszczała, że przynależność do motocyklistów dużo dawała. Takie grupy to zawsze zlepek największych degeneratów każdej szkoły, a to z kolei trzymało innych, słabszych w ryzach. Głupia, acz przydatna hierarchizacja.

- E, w co mam się przebrać? – zapytała zielonooka, a Ino wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu, który przywodził na myśl kota z Cheshire.

- W nasze dumne barwy – rzuciła i podała jej strój cheerleaderki. Sakura złapała w locie kilka szmatek i spojrzała na nie z wymowną miną.

- Dziwkarski outfit – mruknęła pod nosem. – Powinnaś dodać, że trzeba nosić ładną bieliznę.

- Podoba mi się twój styl, różowa – odparła Ino po dłuższej chwili wpatrywania się w Sakurę. 

- Błagam – jęknęła zielonooka. – Tylko nie różowa.

- Dobra, dobra – blondynka podniosła ręce w poddańczym geście. – Coś się wymyśli. A tym czasem załóż ten dziwkarski outfit – słyszała, pomyślała ze zgrozą Haruno, jednak w oczach Yamanaki czaiły się figlarne ogniki. – Zbieraj dupę w troki i na boisko. Nie masz żadnej taryfy ulgowej – zrobiła tak, jak kazała jej Ino. Strój składał się z krótkiej spódniczki i paska materiału ciasno opinającego biust. Innymi słowy – dwa kawałki szmatek zszyte w jedno. Westchnęła i idąc za przykładem blondynki, zebrała włosy w wysokiego kucyka i upięła go ciasno.

Była szczerze zdziwiona widokiem hali. Całkiem niezły parkiet, dobrze utrzymane trybuny, nieponiszczony sprzęt. Przeczesała wzrokiem salę i skrzyżowała spojrzenie z Ino.

- Co, w szoku? – zgadła niebieskooka, gdy Sakura podeszła do niej, z trudem hamując zdziwienie.

- Z lekka – mruknęła, przypominając sobie, jak zamyka się usta.

- To jedynie miejsce, o które dbamy – Ino zaczęła się rozgrzewać, a Haruno poszła w jej ślady, powtarzając jej ruchy. – Nie jesteśmy orłami z nauki, daleko nam do aniołków, chyba że tych z piekieł – mówiła, rozciągając przy tym ramiona. – Ale słyniemy z wysokich osiągnięć sportowych.

- To było do przewidzenia – różowowłosa zsunęła się do szpagatu, a po chwili stanęła przed oniemiałą Ino.

- Nie mówiłaś, że jesteś rozciągnięta – zarzuciła jej Yamanaka, która wymijając Haruno klepnęła ją w tyłek.

- Nie pytałaś – odparła Sakura i ruszyła w ślad za nią. Nagle całą halę ogarnął szum, a następnie salwy wrzasków. Zielonooka mogłaby przysiąc, że właśnie wypuszczono na wolność stado szympansów.

- Poznaj naszą drużynę koszykarzy – Ino skłoniła się teatralnie.

- Mamy z nimi trening? – zdziwiła się Sakura. Poniekąd już wiedziała, jaki to ma cel. Dziewczyny będą wypinały cycki, kręciły tyłkami, a potem wyrwą jakiegoś kolesia na imprezę.

- Nie spinaj, tylko ruchy – warknęła Ino. – Ty masz się starać. Na następnych zawodach jesteś w głównym składzie.

- Czyli kiedy? – zwróciła się do blondynki Sakura.

- Za dwa tygodnie – odparła Yamanaka, która bez pytań oparła wyprostowaną nogę na ramieniu różowowłosej i zaczęła się rozciągać. Haruno posłusznie złapała ją za kostkę, by Ino mogła rozgrzać mięśnie, nie tracąc przy tym równowagi. – Wtedy rozpoczyna się liga.

- Aha – odparła jedynie Sakura.

- To nie jest zabawa – rzuciła ostrzegawczo Ino. – Drużynę bierzemy na poważnie. Treningi siedem dni w tygodniu po trzy godziny – dodała.

- Nie spinaj – odpowiedziała jej własnymi słowami Sakura, co wywołało na twarzy blondynki zadziorny uśmieszek.

- Co ja z tobą będę miała? – zapytała retorycznie. Zielonooka wzruszyła jedynie ramionami i ponownie spojrzała na grupę rozgrzewających się chłopaków.

                Raz po raz wykonywała salta, wyskoki, obroty i milion innych pozycji. Jej ciało zapomniało, co to drakoński wysiłek, więc po trzech godzinach męczarni każdy mięsień protestował przy choćby najmniejszym ruchu.

- Może być – rzuciła nie mniej zmachana Ino, chociaż ta była w niewątpliwie lepszej kondycji niż Sakura. Dziewczyny skinęły na siebie głowami i ruszyły w stronę szatni. Zdziwiona Haruno obserwowała, jak męska drużyna koszykarska miesza się z cheerleaderkami i znika za drzwiami wspólnej przebieralni.

- Zróbmy jeszcze raz ten układ na drugą przerwę techniczną – Ino złapała ją za ramię. Obrót, wyskok, salto, szpagat i sztuczny uśmiech. I jeszcze raz. I znowu.

- Przyzwoicie – rzuciła Yamanaka i skierowała się w stronę szatni. – Będziesz jutro punktualnie, jasne? – niby pytanie, ale zielonooka wiedziała, że Ino po prostu to oznajmiła. Nie było innej odpowiedzi, jak ta twierdząca. Skinęła głową i pchnęła drzwi do szatni, ale nie spodziewała się tego, co za nimi ujrzała. Na ławkach siedzieli półnadzy koszykarze pijąc piwo i paląc trawkę. Przed częścią z nich tańczyły cheerleaderki do muzyki puszczonej z jakiegoś telefonu komórkowego. Co jakiś czas któryś z chłopaków klepał je na zmianę po tyłku, rzucając świńskie teksty. Szybko podeszła do swojej szafki i wyjęła z niej ubrania, po czym skierowała się do łazienki. Weszła do środka, ale widok, jaki zastała był obrzydliwy. Przyparta do ściany ruda okularnica dawała dupy chyba jednemu z zawodników. Jęczała, wypinając tyłek w jego stronę, a chłopak posuwał ją dymiąc papierosa i popijając z puszki piwo. W pewnej chwili obrócił się do niej z zadziornym uśmieszkiem i nie przestając rżnąć Karin, której imię właśnie sobie przypomniała, puścił jej oczko.

- Może się przyłączysz? – zapytał, a ruda spiorunowała ją wzrokiem.

- Może kiedy piekło zamarznie – rzuciła zniesmaczona Haruno i zrezygnowała z przebierania się w łazience. Przypomniała sobie jednak, że w szatni jest jeszcze gorzej. Zaczęła się cofać, z zamiarem opuszczenia pomieszczenia, gdy nagle ktoś wparował do środka. Obejrzała się za siebie i ujrzała chłopaka. Był starszy od niej może o rok lub dwa. Kare włosy były w nieładzie, delikatnie opadając na jego czoło i kark. Czarne jak smoła spojrzenie skrzętnie ominęło jej osobę i utkwiło w pieprzącej się parze.

- Suigetsu, zbieramy się – warknął gardłowo.

- Nie widzisz, że jestem zajęty? – zapytał chłopak.

- Wytrzep fiuta i zbieraj się – rzucił wulgarnie. Sakura mlasnęła zniesmaczona, czym zwróciła uwagę czarnowłosego. – Spływaj, kociaku – to ‘kociaku’ wcale nie zabrzmiało przyjaźnie. Wręcz przeciwnie – Haruno czuła niemalże namacalną wrogość płynącą z jego tonu. – Przyjęcie zakończone.

- Uwierz mi, Sasuke – odezwał się Suigetsu, zapinając rozporek. Spojrzał przy tym lubieżnie na różowowłosą. – Chciałbym – czarnooki zmierzył Sakurę pogardliwym wzrokiem i prychnął pod nosem.

- Zamknij się i chodź – dopiero teraz zwróciła uwagę na ich stroje. To byli motocykliści, ale była pewna, że ich rano nie widziała. Tego całego Sasuke na pewno by zapamiętała.

- Dobra, dobra – mruknął płowowłosy. Sakura modliła się w duchu, by wyszli bez zaczepiania jej w chamski sposób, ale podskórnie czuła, że to płonne nadzieje. Oczywiście, miała rację. Mijając ją, Suigetsu złapał ją nagle w ramiona i wpił się namiętnie w jej wargi, dociskając ją do ściany. Kiedy oderwał się od Haruno uśmiechnął się chytrze. Rozzłoszczona różowowłosa zamachnęła się i z całej siły uderzyła go w twarz. Chłopak złapał się za piekące miejsce i zmierzył zielonooką nieodgadnionym spojrzeniem. Dopiero teraz dotarło do niej, co zrobiła. Nie miała jednak czasu na strach, bo obydwoje szybko opuścili szatnię.

- No to sobie nagrabiłaś – mruknęła w jej stronę Karin, która z głośnym plaskiem umieściła w pobliskim koszu zużytą prezerwatywę. – Idąc do domu patrz pod nogi.

                Wracając ze szkoły czuła się niepewnie. Miała wrażenie, jakby ktoś ją obserwował, ale wmawiała sobie, że to tylko głupie straszenie ze strony Karin. W końcu wparowała bez zapowiedzi do łazienki, w której ruda posuwała się ze swoim chłoptasiem. No, ale skąd mogła wiedzieć, że będą się pieprzyć? Wściekła spojrzała na swoją dłoń. Pulsowała boleśnie od uderzenia, jakie zaserwowała Suigetsu.

- Au – jęknęła pod nosem i przeszła przez pasy. W domu obłoży lodem i może do tygodnia odzyska sprawność. – Ta, na pewno – sarknęła. Spojrzała na zegarek. Było grubo po dziewiętnastej, a okolicę spowijał gęsty mrok. Powiedzieć, że czuła się niepewnie to za mało. Wzięła głęboki oddech i szła dalej szacując, za ile dojdzie do domu.

- Te, różowa – usłyszała zza siebie. Nie zatrzymała się jednak, tylko przyspieszyła. – Hej, nie płosz się tak – mężczyzna dogonił ją i złapał za ramię. Obróciła się i ujrzała Suigetsu.

- Daj mi spokój – warknęła, ale złagodniała widząc zaczerwienienie na jego policzku. – Słuchaj, nie będę przepraszała za to, że ci przywaliłam.

- Tak, tak wiem. Zasłużyłem – odparł. – Zostało mi to już wtłoczone do czachy – tu stuknął palcem w skroń. – Ja też nie będę przepraszał za to, że cię pocałowałem. Zawsze robię to, na co mam ochotę.

- To po co mnie zatrzymałeś? – zaciekawiona zepchnęła strach na boczny tor. – Chyba nie po to, żebym znowu ci przywaliła – płowowłosy zaśmiał się w głos, opierając się dłońmi o kolana.

- Jesteś niezła – mruknął, mierząc ją wzrokiem.

- Słyszę to już któryś raz z kolei, więc zaskocz mnie czymś innym – odparła i zaplotła dłonie na biuście.

- To niebezpieczna okolica – powiedział. – Pilnuję, byś spokojnie dotarła do domu – Sakura zamrugała w odpowiedzi.

- No, to mnie zaskoczyłeś – wymamrotała. Odchrząknęła i spojrzała mu w oczy, chcąc się upewnić, że mówi prawdę. Wydawał się być szczery.

- Chodź, podrzucę cię – powiedział i odczekał, aż przetrawi wszystko, co usłyszała.

- Nie – rzuciła buntowniczo. – Przejdę się. Poza tym – oskarżycielsko wycelowała w niego palec wskazujący. – Nie ufam ci.

- Żadna nowość – wymamrotał. – Zaskocz mnie czymś innym – zirytowana obserwowała, jaką radość czerpał z granej z nią jej własnej zabawy.

- Beznadziejnie całujesz – odparła, a on zaśmiał się w głos.

- Powiedział zaskocz – usłyszała za plecami i odwróciła się gwałtownie. Przed nią stał pięknooki Sasuke, co wprawiło ją w osłupienie.

- Co tu robisz? – zapytał Suigetsu, a w jego głosie nie było nawet cienia wrogości czy zaskoczenia.

- Zastanawiałem się co schodzi ci tak długo – odparł Sasuke, ani na moment nie spuszczając z niej magnetyzującego wzroku. Był on chłodny, ale jednocześnie topił ją jak lawa.

- Może zmieniła zdanie? – zasugerował arogancko Suigetsu, na co Sasuke zaśmiał się pod nosem.

- Błagam cię – jęknął i włożył dłonie do kieszeni. – Korzystasz z podwózki czy idziesz na tych ślicznych nóżkach? – zapytał. W Sakurze aż się zagotowało.

- Pocałuj się w dupę – warknęła do Sasuke. Zadarła wysoko głowę i ruszyła przed siebie.

- Nie podnoś tak głowy, bo ci korona spadnie – rzucił za nią. Teraz mogła śmiało powiedzieć, że wrzała. Zacisnęła pięści i odwróciła się na pięcie, ale jakie było jej zaskoczenie, gdy wpatrywała się w pustą uliczkę. Zamrugała powiekami i puściła się biegiem w stronę domu. Baczne spojrzenie dwóch par tęczówek odprowadziło ją do samego wejścia jej bloku.

- Skarbie, co tak późno? – zapytała jej mama, gdy tylko weszła do mieszkania. Sakura szybko zdjęła buty i włożyła na nogi włochate bambosze.

- Okazało się, że musimy wybrać fakultety – odparła, co było zgodne z prawdą. – Wybrałam sekcję sportową – dodała, pomijając fakt, że należy do cheerleaderek.

- Och, rozumiem – uśmiechnęła się Rin. – Obiad masz w mikrofali.

- Gdzieś się wybieracie? – zapytała zdziwiona różowowłosa.

- Odpowiedzieli na moje zgłoszenie! – matka zielonookiej niemalże pisnęła. – Idę na nocny dyżur w szpitalu – podbiegła do córki, która uścisnęła ją radośnie.

- Tak się cieszę – wyszeptała w jej włosy Sakura. – Mam nadzieję, że nie idziesz sama – rzuciła, gdy rodzicielka wypuściła ją w końcu ze stalowego uścisku.

- Tata mnie odwiezie – dziewczyna poczuła ulgę. – Do zobaczenia rano – uśmiechnęła się raz jeszcze i posłała mężowi znaczące spojrzenie. Hotaru podniósł się z zajmowanego miejsca i odłożył na stolik czytaną gazetę. Włożył buty i chwycił do ręki kluczyki.

- Zobacz, czy komoda dłużej zagrzeje swoje nowe miejsce – mruknął na pożegnanie.

- Dzięki, tatku – uśmiechnęła się słodko Sakura i sprzedała tacie soczystego buziaka w policzek. Hotaru puścił jej oczko i wyszedł z mieszkania, zamykając za sobą drzwi. Dziewczyna szybko odgrzała jedzenie i w rekordowym tempie wchłonęła obiad. Nawet nie wiedziała, że jest aż tak głodna, dopóki nie poczuła przyjemnej woni jej ukochanego spaghetti. Po skończonym posiłku otworzyła zamrażalnik i wyjęła okład chłodzący, którzy przyjemnie łagodził ból. Zmęczona dowlekła się pod prysznic, a już po piętnastu minutach rozłożona na łóżku wyjmowała z torby zeszyt. Spojrzała na nową lokalizację komody i stwierdziła, że spełnia jej srogie wymagania. Uspokojona faktem, że rano nie nabije sobie nowego siniaka, zagłębiła się w temat pracy domowej z biologii.

Spojrzała na zegarek i z przerażeniem stwierdziła, że już ranek. Przed nią leżały rozsypane zagadnienia z biologii i chemii, które dał jej dzień wcześniej Kakashi. Pokręciła głową i wstała z łóżka. Głuchy jęk wydobył się z jej krtani, gdy wszystkie jej mięśnie sprzeciwiły się po wczorajszym treningu. Godzina szósta rano dawała jej komfort wzięcia ciepłego prysznicu, więc nie zwlekając ani chwili dłużej poczłapała do łazienki.

Taty już nie było, gdy weszła do kuchni zrobić sobie śniadanie. Wiedziała, że miał do pracy na pierwszą zmianę. Mama widocznie jeszcze nie wróciła, więc mieszkanie miała do swojej dyspozycji w całości. Spojrzała w plan zajęć i jęknęła. Siódma trzydzieści to zdecydowanie zbyt wczesna godzina na rozpoczynanie lekcji, ale niestety nie miała na to wpływu. Na szczęście dzisiaj był piątek, więc musiała dotrwać jedynie do piętnastej i po sprawie.

- Może skończyłabym o dwunastej, gdyby nie ten głupi trening – wymamrotała pod nosem i wrzuciła na patelnię kromkę chleba. Zdecydowała się na tosty, a z tego co widziała mama jeszcze nie zdążyła rozpakować opiekacza. Musiała więc zadowolić się patelnią. Nalała do szklanki soku z pomarańczy i usiadła do stołu zajadając śniadanie. Gdy skończyła, umyła po sobie naczynie i wytarła blat. Wyprostowała zmięty mundurek i założyła na nogi trampki. Poprawiła na głowie niedbałego koka i chwyciwszy torbę opuściła mieszkanie, zamykając je na klucz. Zbiegła po schodach i z impetem wyleciała na chodnik, taranując przy tym pewnego osobnika.

- Przepraszam – rzuciła pospiesznie, ale gdy podniosła spojrzenie od razu pożałowała swojej grzeczności. – Ty – wysyczała.

- Tak, ja – mruknął Sasuke i podał jej rękę, ale Sakura nie skorzystała z jego pomocy. Zamiast tego podniosła się niezdarnie na równe nogi i otrzepała kolana z kurzu.

- Za co? No za co? – jęczała pod nosem. Nie mogła mówić o jakiejkolwiek formie sympatii do Sasuke. Był zwodniczo przystojny i tajemniczy, a to kazało jej trzymać się od niego z daleka. Jednak pod tą powłoką niechęci tłumiła uczucia całkowicie sprzeczne z tymi okazywanymi. Przerażała ją ich intensywność pomimo krótkiej, jak mrugnięcie okiem, znajomości.

- Podwiozę cię – rzucił i skierował się w stronę zaparkowanego po przeciwnej stronie ulicy motoru. Ubrał na głowę kask i dopiął kurtkę. Dopiero po chwili obrócił się do Sakury, która zdążyła ruszyć w znaną sobie stronę. Chłopak jęknął pod nosem i dogonił ją, nim zdołała przejść przez przejście. – Mówiłem, że cię podwiozę. Głucha? – zdenerwował się.

- Wyjaśnimy sobie coś – warknęła. – Nie chcę waszych podwózek, dobowego nadzoru i specjalnego traktowania. Nie mam pojęcia dlaczego się tak przyczepiliście – rzuciła i wyszarpnęła się z uścisku Sasuke. Jak dla niej był on stanowczo za ciepły i przyjemny, żeby pozwoliła, by trwał dalej.

- Zostałem o to poproszony – wymamrotał i zdjął kask. Szykowała się ciężka przeprawa, a okrycie głowy nie należało do najwygodniejszych.

- Wybacz, ale nie wyglądasz na pomocną wróżkę z bajki – żachnęła się i podparła się pod boki.

- I nią nie jestem – warknął zirytowany. – Słuchaj, nie utrudniaj. Miałem u kogoś dług i tak mam go spłacić – wyjaśnił i wskazał dłonią motocykl. – Możemy? – wbił w nią oczekujące spojrzenie.

- Twój dług, twoja sprawa – rzuciła finalnie. – Mnie w to nie mieszaj – dodała i wyminęła go. Wnerwiony chłopak podszedł do niej i złapał ją za ramię.

- Jedna podwózka i po sprawie – osoba, która go w to wmieszała nie dałaby mu żyć, gdyby nie wykonał prośby. Haruno posłała mu umęczone spojrzenie, a Sasuke po prostu nie mógł się nie zaśmiać. Dziewczyna przysłuchiwała się temu urzekającemu dźwiękowi jak zaczarowana. To sprawiło, że jej usta zareagowały szybciej niż mózg.

- No, dobra – zgodziła się. Widziała, jak chłopak oddycha z ulgą. – Sakura Haruno – odparła i podała mu dłoń. Zdziwiony karooki chwycił jej rękę w swoją.

- Sasuke Uchiha – odpowiedział. – Cała szkoła o tobie huczy, więc nie powiedziałaś mi nic nowego – dodał, jednak nie zareagowała na jego słowa. Trzymała w uścisku jego dłoń czując, jak po jej ciele przebiega elektryzujący dreszcz. Reagowała na niego inaczej, niż na innych chłopaków. Podskórne wiedziała, że ich drogi jeszcze nie raz się skrzyżują. Spłoszona podniosła na niego wzrok, a w jego spojrzeniu uchwyciła coś, czego nie mogła zdefiniować, bo Sasuke szybko zamaskował to chłodem i opanowaniem. – Kask i ruszamy.

- W drogę.

                Zatrzymali się pod szkołą, a Uchiha zgasił silnik. Sakura nie chciała się przed sobą przyznać, ale podobała jej się ta przejażdżka. Ryk motocykla i pęd powietrza wyzwolił w niej radość, na którą od dawna nie mogła sobie pozwolić. Do tego dochodził fakt, że obejmowała chłopaka w pasie, co również było nie bez znaczenia.

- Jesteśmy – oznajmił Sasuke i postawił stopkę, na której oparł maszynę. Różowowłosa zdjęła z głowy kask, uwalniając tym samym kaskadę włosów, które nieposłusznie wymknęły się spod gumki.

- Dzięki – mruknęła, przywdziewając maskę powagi. Trochę niezgrabnie zeszła z siodełka i oddała mu kask.

- Teraz się zacznie – usłyszała Sasuke i obejrzała się za siebie. Pod drzwiami szkoły stali motocykliści i puste lalunie. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że wszyscy przypatrywali się im z niedowierzaniem. Nawet pozostali uczniowie, którzy nie należeli do żadnej kasty, gapili się z rozdziawionymi ustami.

- Co jest? – zapytała Sakura i spojrzała na Sasuke. Chłopak westchnął i zszedł z motoru.

- Wiedziała, co robi – warknął pod nosem i przeczesał włosy. Haruno zniecierpliwiła się. Złapała go za przód skórzanej kurtki i przyciągnęła do siebie.

- Powiesz mi wreszcie, co takiego się stało, że robimy za lokalną atrakcję?

- Nigdy nie wiozłem żadnej dziewczyny na swoim motorze – wyjaśnił i uśmiechnął się krzywo. Zielonooka oniemiała. – Zaczną się plotki, domniemania i oczekiwania.

- Co? – zapytała z głupa, nie pozwalając, by to, co właśnie powiedział Sasuke, dotarło do jej mózgu.

- Damy im powody do plotek? – zapytał z błyskiem w oku. Sakura zmarszczyła brwi. Nie zdążyła jednak zapytać, co miał na myśli, bo w tej chwili dłonie Uchihy spoczęły na jej pośladkach. Władczo przyciągnął ją do siebie i wpił się w jej wargi. Różowowłosa niemalże słyszała swoje własne serce, które wybijało szaleńczy rytm. Miała wrażenie, jakby wszystko wokoło stanęło, a zebrani dookoła ludzie wstrzymali oddech. Usta chłopaka smagały jej wargi w namiętnych pocałunkach, a Sakurze zabrakło siły na to, by przerwać pieszczotę. W końcu sam Sasuke oderwał się od niej, a w jego spojrzeniu dostrzegła zaskoczenie, mieszane z czymś ostrzejszym i mniej okiełznanym. – Do zobaczenia po szkole, skarbie – rzucił głośniej i raz jeszcze ją pocałował. Tym razem krócej i subtelniej.

- Ty… - szepnęła, zbierając powietrze w płucach, by wrzasnąć. Sasuke jednak puścił ją i odszedł w stronę swoich kumpli. Wydawało jej się, ale chyba skinął komuś głową, a w jego spojrzeniu zagościło wyzwanie?

- Sakura – usłyszała koło siebie głos Ino. Była podekscytowana i żądna odpowiedzi.

- Niech ja tylko dorwę tego palanta, który mnie w to wrobił, a pozna, co to stopa w dupie – warknęła. Ino zachichotała. Odwróciła się tyłem do Haruno i wystawiła tyłek.

- Śmiało, jeszcze tego nie próbowałam – odparła, wciąż dusząc się ze śmiechu.

- Ty głupia blondynko! – wrzasnęła Sakura i z całej siły przywaliła jej torbą w ramię. Yamanaka ryknęła w głos i umknęła przed kolejnym ciosem. – Ty padalcu! – swoim zachowaniem przyciągnęły jeszcze większy tłum gapiów, ale to było teraz nieistotne. Liczyła się furia Sakury i kpiny Ino.

- Jak przestaniesz robić z nas pośmiewisko, to pogadamy – zielonooka odetchnęła głęboko i skinęła na znak, że już po ataku. Blondynka podeszła do niej, a Sakura wykorzystała okazję i przywaliła jej w tył głowy. Ino posłała jej spojrzenie pełne politowania. – Serio? – zapytała zrezygnowana.

- Teraz możesz mówić – mruknęła Haruno i ruszyła do wejścia. W tej chwili rozbrzmiał dzwonek informujący, że właśnie zaczęły się lekcje.

- Wpadnę do ciebie po treningu – poinformowała ją blondi. – Mogę?

- Jasne – rzuciła po chwili zastanowienia Sakura i skierowała się do swojej sali. – Do zobaczenia na chemii.

                Po skończonym treningu siedziała w szatni i próbowała przypomnieć sobie własną motywację, która kazała jej uczestniczyć w tych torturach. Nie znalazłszy nic, poza próbą poprawienia kondycji, która wydawała się być dla niej nie bez znaczenia, westchnęła i dopakowała torbę. Wstała z ławki i ruszyła w stronę wyjścia.

- Dokąd ci tak śpieszno, różowa? – głos Karin przesiąknięty był jadem, którym można by stopić stal.

- Do domu – odparła. Obejrzała się za siebie i omal nie wrzasnęła, gdy zderzyła się z wielkim biustem rudej małpy.

- Trzymaj łapy z dala od Sasuke – warknęła, a palec wskazujący wetknęła jej w żebra. Dosyć boleśnie.

- Och, trzymasz dla niego dziewictwo? – zakpiła zielonooka. – Wybacz, jakie dziewictwo – zaśmiała się, niby to z własnej głupoty.

- Nie przeginaj – zdenerwowała się Karin. Sakura prychnęła.

- Bo co? – różowowłosa zmrużyła oczy. – Bo walniesz mnie zużytą prezerwatywą? – zadrwiła. Okularnica poczerwieniała na twarzy. – Słuchaj. Idź i rób to, co potrafisz najlepiej. Czyli puszczaj się na lewo i prawo, obciągaj komu popadnie i pilnuj okresu – dodała i opuściła szatnię.

- Nieźle jej dogadałaś – usłyszała pełen podziwu głos Ino. – Ale wiesz, że teraz masz u niej przechlapane?

- Serio? – zapytała z drwiną Sakura. – Wybacz, ale jakoś mną to nie wstrząsnęło.

- Lubię cię – odparła wesoło Ino i klepnęła ją w tyłek. – Lubię cię – powtórzyła z niedowierzaniem i skierowały się ku wyjściu ze szkoły.

                Ino również posiadała motor. Obydwie wsiadły na maszynę i ruszyły w drogę do mieszkania Sakury. Co chwila dłoń zielonookiej wskazywała jej właściwy kierunek, bo przez kask i ryk silnika Yamanaka niewiele by zrozumiała. Po kilku minutach były już na miejscu. Zsiadły z motocyklu i weszły do bloku.

- Starzy? – zapytała Ino, a dziewczyna pokręciła głową.

- Obydwoje w pracy do późnego wieczora – odparła i pchnęła drzwi. Gdy znalazły się w środku, zielonooka zatrzasnęła je na zasuwkę i rzuciła torbę w kąt. Ino poszła w jej ślady, a po chwili siedziały w kuchni i grzały obiad.

- Zawsze taka byłaś? – zainteresowała się Yamanaka, lustrując ją wymownie spojrzeniem.

- Chodzi ci o ubiór? – zapytała Haruno i wsadziła miskę z makaronem do mikrofali.

- Ubiór, włosy, charakter – wymieniała, bawiąc się serwetką leżącą na stole.

- Włosy są naturalne – odparła z niesmakiem zielonooka. – Nie zawsze się ubierałam w ten sposób. Kiedyś chodziłam do renomowanej szkoły dla tych bogatszych, ale mama straciła pracę i ciężko nam było związać koniec z końcem.

- Nie ma to jak zmiana budy – mruknęła Ino. – A charakter?

- Zawsze byłam znana z temperamentu, ale nigdy nie musiałam go aż nadto używać – wyjaśniła i podała podgrzany makaron, a następnie polała go mięsno-warzywnym sosem. – Po prostu ludzie schodzili mi z drogi. A teraz? – zapytała i usiadła do stołu. – Czasem sama siebie nie poznaję.

- No, a ćwieki, agrafki i te trampki?

- Ktoś kiedyś zadrwił, że jestem jak bita śmietana na torcie, z tym, że różowa – wymamrotała i wpakowała do ust łyżkę makaronu. – Więc zmieniłam ubiór i stałam się odpychająca.

- Z powodu przezwiska? – zaśmiała się Ino.

- Nie wystarczą różowe włosy? Nie cierpię ich.

- Przefarbuj – rzuciła spokojnie Yamanaka i wzięła kolejny kęs obiadu.

- To coś jest odporne na kolor – Haruno złapała w dwa palce kosmyk włosów i pociągnęła za niego. – Au.

- Ta, jeszcze sobie je wyrwij – puknęła się w czoło niebieskooka.

- Wracając do sedna – Sakura przypomniała sobie właściwy cel wizyty koleżanki ze szkoły.

- Posłuchaj – Ino wypuściła z rąk łyżkę. – To jest niebezpieczna okolica, a ty masz ładną buźkę. Musisz mieć obstawę, nim wyrobisz sobie renomę. Inaczej będzie z tobą krucho.

- No, ale Sasuke?! – podniosła głos różowowłosa. Yamanaka westchnęła.

- Po pierwsze, boją się go. A po drugie – spojrzała na swoje paznokcie. – Miał u mnie dług i to był najlepszy sposób, by go spłacił. Doskonale wiedział, że mogłam wybrać coś kompromitującego.

- Co się stało? – zapytała Sakura, nie kryjąc swojego zaciekawienia.

- Kiedyś ci opowiem – skwitowała to Ino. – Na razie nie jesteś na to gotowa.

- No, nie bądź taka! – zawołała ze śmiechem Haruno. – On będzie za mną łaził cały czas?

- No coś ty – Yamanaka spojrzała na nią jak na wariatkę. – Ma tu tyle wtyk, że nie musi osobiście się tobą opiekować – dodała i wróciła do jedzenia. Sakura poczuła ukłucie zawodu, ale nie dała tego po sobie poznać. Może to i lepiej? Nagle usłyszały dźwięk domofonu.

- Twoi rodzice? – zapytała blondynka. Haruno pokręciła głową.

- Coś ty – żachnęła się. – Mają klucze – wstała od stołu i podeszła do drzwi i uchyliła je. Zamarła, gdy dotarło do niej, kim był gość.

- Kto to? – zawołała Ino i weszła do przedpokoju. Jej reakcja była taka sama, jak Sakury. Stanęła jak wryta i zaniemówiła.

- Niech mnie prąd kopnie – mruknęła. – Sasuke?

- Nie – rzucił. – Wróżka chrzestna – dodał z ironią i wprosił się do mieszkania. Zdjął buty, a kurtkę odwiesił na wieszak. Do nozdrzy zielonookiej dotarł zapach jego perfum, zmieszanych ze świeżym powietrzem i jego własną wonią. Zapachem Sasuke. – Co tak pachnie? – wszedł do kuchni i wziął do ręki miskę Sakury. Nabrał łyżkę makaronu i spróbował. – Dobre.

- Moje! – wkurzyła się zielonooka. Wyrwała mu naczynie i szybko dokończyła jeść. Sasuke patrzył na nią z cwanym błyskiem w oku.

- Co tu robisz? – zainteresowała się Ino, której ciekawość sięgnęła zenitu.

- Przyszedłem po swoją dziewczynę – zaakcentował ostatnie słowa. Haruno zakrztusiła się resztką makaronu. Z trudem odstawiła miskę na stół i schyliła się, by odetchnąć.

- Po co? – rzuciła poważniej Ino. Musiała wiedzieć, co się kroi, bo jej mina nie wróżyła nic dobrego.

- Sama mnie w to wpakowałaś – zdenerwował się Sasuke. – Teraz chcą ją inicjować.

- Do motocyklistów?! – wrzasnęła blondynka. – Przecież to wyrok śmierci. 

____________________________________________________________________________________________________________

Hej. No to tak... Gomen, za zwłokę. Nie wiem, co więcej napisać. W moim życiu panoszy się tornado. Aktualnie wywiało mnie do Frankfurtu, gdzie z Internetem kiepsko. Jestem tutaj od Wigilii i jak na razie posiedzę do połowy marca. Co do partówki. Nie wiem, ile będzie miała części. Po prostu piszę, a jak uznam, że powoli koniec, to ją zakończę. Nie przekroczy jednak 4 rozdzialików. 

Chciałam podziękować Ikuli. Ona już dobrze wie, za co. Nie będę się rozwodziła, za co, ale powiem jedno: gdyby nie ona, tej partówki dzisiaj by nie było. :) I w ogóle może by nie było .romantyczki.