Siedem lat [3]

        Oparłam się plecami o zamknięte drzwi mojego pokoju i zsunęłam się po nich na samą podłogę. Skryłam twarz w dłoniach i modliłam się. Nie wiem, do kogo, ale prosiłam o siłę, której mi w tej chwili brakowało. Zapragnęłam wrócić do Konohy, gdzie czułam się bezpiecznie. Gdzie chciałam przeżyć resztę pustego życia, otoczona przyjaciółmi. Nagle cała organizacja Hebi pod dowództwem Sasuke przytłoczyła mnie. Moje serce rozszalałe po prośbie Uchihy nie chciało się uspokoić, a obraz jego miny, gdy odmawiałam wręcz wypalił się w mojej głowie i teraz nie chciał z niej zniknąć. Gdyby był sprawny, to już dawno byłabym martwa.

- Nie zostanę tutaj na noc. Nie w tym pokoju. - odparłam odważnie, chociaż moje kolana były jak z waty, a w głowie kołatała się jedynie myśl o natychmiastowej ucieczce.

- Moich rozkazów się nie ignoruje, panno Haruno. - rzucił rzeczowym tonem.

        Wiedziałam, że jedyna odpowiedź jaka była w stanie go usatysfakcjonować, to zgoda. Ja jednak nie zamierzałam przystawać na jego warunki. Mógł mnie wtrącić do lochu, torturować i głodzić, ale doskonale wiedział, że właśnie tego oczekuję. W końcu chciałam zginąć z jego ręki, a więc każda forma bestialstwa wystosowana w moją stronę byłaby jego porażką, a moim sukcesem. A ja wciąż odnosiłam wrażenie, że ten uparty człowiek za nic w świecie nie chce mnie zabić. Tylko, cholera jasna, nie miałam pojęcia dlaczego.

* * *

        Obudziłam się w środku nocy i spojrzałam na zegarek. Pięknie, ledwie po północy. Obróciłam się na drugi bok i zamarłam. Leżałam twarzą w twarz z Sasuke. Przecież zasypiałam we własnym łóżku! Uspokoiłam oddech i spojrzałam na spokojne oblicze mężczyzny. Cóż, był piękny. Miał w sobie to mroczne, przyciągające coś, co nie pozwalało przejść obok niego obojętnie. I ja, niestety, dałam się złapać w jego, nieświadomie zastawione, uwodzicielskie sidła. Twarda linia żuchwy i brody połyskiwała w srebrnym świetle księżyca swą nienaturalną bladością. Miałam wrażenie, jakby został stworzony z najtwardszego i niezniszczalnego tworzywa na świecie. Mięśnie wydawały się być ze stali, a całe ciało idealnie rzeźbione w każdym szczególe. Jedynie uczucia sprawiały, że ten z wyglądu hardy mężczyzna był kruchy i bezbronny. Cóż, pozory mylą.

- Gapisz się na mnie. – usłyszałam jego zadziorny głos. Oczy miał wciąż zamknięte, ale i tak spłonęłam rumieńcem złapana na gorącym uczynku. Serio?

- Przecież spałam w swoim pokoju. – mruknęłam od rzeczy. Teraz się uśmiechnął.

- Moich rozkazów się nie ignoruje, panno Haruno. – mruknął. Przypomniałam sobie naszą ostatnią rozmowę i zapłonęłam gniewem. – Rozluźnij się. – um, faktycznie. Całe ciało miałam boleśnie napięte jak struna, więc ściągnęłam ze sobą ramiona, a potem rozprostowałam je i syknęłam. Zapomniałam o ranach zadanych przez niedźwiedzia. Uchiha wpatrywał się we mnie badawczo.

- Nic mi nie jest. – wymamrotałam zakłopotana.

- Dlaczego się nie uleczyłaś? – zapytał. Wzruszyłam delikatnie ramionami.

- Dlaczego jestem w twoim łóżku? - moje pytanie było ważniejsze od jego. Cóż, musi jakoś przeboleć tę niesubordynację. Ja w każdej chwili mogę wstać i wyjść z pokoju, a on ze swoim kalectwem jest bezsilny i w żaden sposób mnie nie zatrzyma.

- Bo miałem taką zachciankę. - wyraz jego twarzy zdradzał znużenie. Przypominał rozpieszczone dziecko, które już znudziło się nową zabawką.

- Och. - rzuciłam trochę kpiąco. - A więc moją zachcianką jest umrzeć. - zmarszczyłam brwi, kiedy karooki roześmiał się w głos. - Co cię tak bawi?

- Ty. - odparł bez ogródek. Zacisnęłam szczęki w bezsilnej złości.

- Niby co takiego zabawnego we mnie widzisz? - wysunęłam wojowniczo podbródek, gotowa do słownej i czynnej konfrontacji. Zamknął oczy rozkoszując się jakąś myślą, co doprowadzało mnie do szewskiej pasji, jednak postanowiłam wykorzystać swój chłód i opanowanie, żeby nie dać mu tej satysfakcji z wyprowadzenia mnie z równowagi.

- Raz mnie kochasz i chcesz być ze mną, a za chwilę pragniesz umrzeć z mojej ręki. - wyjaśnił. I to właśnie to go bawiło. Moja twarz zastygła w przerażeniu. Zaniepokojony ciszą otworzył oczy i zlustrował moją minę. Widziałam, że nie tego się spodziewał. Poruszył się niespokojnie.

- Za chwilę...? - szepnęłam z niedowierzaniem. - Dla ciebie to była chwila? - zapytałam, ale nie dałam mu szansy na odpowiedź. - Siedem lat to dla ciebie chwila!? Pieprzony egoisto! - warknęłam wściekła. Nie chciałam ujawnić przed nim swoich uczuć, ale one same zaczęły wypływać ze mnie każdą cząstką ciała. Wręcz nimi emanowałam.

        Wiedziałam, że nazwanie go egoistą niczego nie zmieniło, bo on doskonale zdawał sobie sprawę z własnego egocentryzmu. Spłynęło to po nim jak po kaczce, a mnie doprowadziło do wrzenia. Obserwował moją reakcję z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Jego zmienność nastrojów frustrowała, a mnie dodatkowo szargała nerwy. Odrzuciłam w pośpiechu kołdrę i podeszłam do drzwi, ale już po kilku krokach wiedziałam, że są zamknięte. Nic nie powiedziałam tylko obróciłam fotel tyłem do łóżka bruneta i tam postanowiłam spędzić resztę nocy. Nie miałam zamiaru więcej się do niego odzywać. I chociaż nawet chciałabym zmienić to postanowienie, to nic by to nie dało, bo mój głos zniknął. Zamarł gdzieś wewnątrz mnie i nie potrafiłam go wydobyć. A wszystko przez te bolesne wspomnienia, tuż po jego odejściu. Słono-gorzkie łzy spływające po policzkach. Umierające serce, kawałek po kawałku. I to nie z powodu własnej straty. Bynajmniej nie tylko.

        Skamieniała twarz Naruto, który tygodniami przemykał się z kąta w kąt jak duch, jak cień własnego cienia. Wciąż powtarzający pod nosem, że wszystko się ułoży, że za chwilę się obudzi i wszystko będzie w normie. Wspomnienia, kiedy w każdej wolnej chwili wykrzykiwał obietnice w przestrzeń, że się zmieni. Że przestanie robić głupie dowcipy, że stanie się poważny i odpowiedzialny, że przestanie jeść ramen, że zrezygnuje ze swojego największego marzenia, którym było zostanie hokage. Wszystko, byle tylko Sasuke wrócił. Łzy zapiekły mnie pod powiekami, ale dziękowałam w duchu, że Uchiha ich nie widział. Spływały teraz gorącymi ścieżkami po moich policzkach, a ja usilnie starałam się stłumić szloch rozdzierający mnie od wewnątrz. On nic nie rozumiał. I nigdy by tego nie zrozumiał. Nigdy nie pojmie tej straty. Mimo, iż sam przeżył podobne piekło. Strata to strata. Moja większa, bo pomimo tego, że Sasuke żyje, to nie chce wrócić, a jego rodzice są martwi i tego wyboru nie mają.

- Sakura. - usłyszałam jak przez mgłę jego głos. Nie odpowiedziałam. Zwinęłam się w kulkę i zamknęłam oczy dziękując w duchu, że łzy przestały płynąć. Wiedziałam jednak, że on doskonale zdawał sobie sprawę z mojego płaczu. Byłam w końcu taka przewidywalna.

- Musisz mnie zabić. - nim pojęłam co mówię, już mówiłam. Baka! Baka! Baka! - Jak nie ty, to sama się zabiję. - dodałam i, ignorując jego osobę, zapadłam w niespokojny sen.

        Blade promienie słoneczne drażniły moje powieki już od dłuższej chwili, ale nie miałam siły żeby je podnieść. W nocy nie mogłam spać, a kiedy zapadłam w chwilowy sen, to wciąż nawiedzały mnie dawne koszmary. W końcu jednak zmusiłam się do pobudki. Skulona w fotelu cała zdrętwiałam. Nie było mi najwygodniej, ale przynajmniej nie leżałam w jednym łóżku z Uchihą.

        Właśnie. Ten potrafił wyprowadzić człowieka z równowagi. Dla niego siedem lat rozłąki to była chwila. Nic nie znaczący moment, epizod. W moim sercu zaczęła kiełkować nienawiść. Chociaż miłość do Sasuke nadal była silna, to właśnie to ziarenko niechęci i złości zaczynało powoli zajmować jej miejsce. Siedem lat bólu i bezradności. Czas pełen niewiedzy i niepewności, czy przyjaciel jeszcze żyje, a on nazywa to beztrosko 'chwilą'. Poczułam, jak na nowo wzbiera we mnie gniew. Wstałam gwałtownie z zajmowanego miejsca i szybkim krokiem dopadłam się drzwi. Wciąż były zamknięte, co niespecjalnie mnie uradowało.

- Nie wyjdziesz stąd. - usłyszałam za plecami jego głos. Wydawało się, jakby w ogóle nie spał. Odwróciłam się spokojnie w jego stronę, przywdziewając na twarz opanowanie.

- Skoro jestem więźniem to traktuj mnie jak więźnia. - rzuciłam. - Wtrąć mnie do lochu, nie dawaj mi jedzenia i torturuj mnie. - dodałam i skrzyżowałam ręce na piersi.

- Nie mogę, bo jesteś tu po to, żeby mnie wyleczyć. - odparł. - A bez siły i trzeźwego umysłu na nic mi się nie zdasz. - zbił moje argumenty w jednej chwili. Nawet nie było dyskusji. Nie dałam jednak po sobie poznać konsternacji i chwili zawahania.

- Wypuść mnie. - zażądałam.

- Nie zbadasz mnie? - zapytał. Westchnęłam. Ten człowiek był bardziej irytujący niż ja sprzed kilku lat. Uśmiechnęłam się pod nosem.

- Jesteś strasznie irytujący. - mruknęłam oschle, ale podeszłam do łóżka i kątem oka obserwowałam jego mimikę. Momentalnie jego usta wykrzywił uśmieszek, a brwi podjechały w górę.

- Bawisz się we mnie, Haruno? - zapytał. Nie odpowiedziałam, tylko przysiadłam się bliżej i ruchem głowy dałam mu do zrozumienia, żeby się podniósł. Gdy odwinęłam bandaż z satysfakcją stwierdziłam, że rana się zagoiła. Skumulowałam w dłoni leczniczą chakrę i usunęłam bliznę. - Masz zimne dłonie.

- Powtarzasz się, Uchiha. - mruknęłam i zaciągnęłam z powrotem koszulę na jego plecy. - Rana się wygoiła, usunęłam zabliźnioną tkankę. Teraz pozostaje rehabilitacja. - dodałam i odsunęłam się od niego na odległość wyciągniętej ręki. Najwidoczniej ten dystans mu się nie spodobał, bo momentalnie złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Stykaliśmy się teraz nosami i czołami, a jego ciepły oddech owiewał moją twarz wywołując u mnie dreszcze. Sasuke zaczął niwelować tę niewielką odległość dzielącą nasze usta od siebie, a gdy myślałam, że mnie pocałuje, znikąd w jego dłoni pojawiło się kunai, by po chwili tkwić w moim brzuchu. Promieniujący ból rozchodził się po moim całym ciele. Odskoczyłam od niego jak oparzona. Niespodziewanie kolana ugięły się pod moim ciężarem i ległam jak długa. Rozpostarłam się na ziemi walcząc o każdy najmniejszy oddech.

- Tak przewidywalna. - mruknął zniesmaczony, a ja ledwie wygrzebywałam się z szoku. Czułam, jak moja koszulka nasiąka pompowaną przez szalony rytm serca, gorącą krwią. Moim pierwszym odruchem była chęć uleczenia się. Skumulowałam w dłoniach chakrę, ale w połowie drogi wycofałam się. Przecież chciałam umrzeć. Zapowiedziałam mu, że jak nie on mnie zabije to sama się uśmiercę. Wycofałam leczniczą chakrę i opuściłam ręce wzdłuż ciała. Zamknęłam ociężałe powieki i wypuściłam głośno powietrze. Już byłam o krok od śmierci, gdy wszystko przeszło jak ręką odjął. Wrócił mi umiarkowany oddech i czucie w kończynach, a promieniujący ból z okolic przepony po prostu zniknął. Otworzyłam zaszokowana oczy i spojrzałam na Sasuke. Jego twarz nie wyrażała absolutnie żadnych emocji. Czyli nic nowego. Jednak co mnie zamurowało, to znikający Sharingan z jego tęczówek. Wrobił mnie! Cholera, ale ja byłam głupia! Oczywiście, że mnie nie zabije. Jeszcze...

- Dobrze się bawiłeś? - zapytałam i podniosłam się na chwiejnych nogach. Po jego technice poczułam się wyzuta z wszelkich sił. Kolana miałam jak z galarety, ale starałam się na nich utrzymać za wszelką cenę.

- Ty naprawdę chcesz umrzeć. - rzucił. Nie wiem czy mi się nie zdawało, ale wyczułam w jego głosie podziw, a po chwili dezaprobatę.

- Nie. Wiesz, u mnie to normalne, że proszę każdego o zabicie mnie. - machnęłam lekceważąco ręką. Prychnęłam. - Ludzie już się przyzwyczaili. - dodałam i zipnęłam. Jego technika wciąż absorbowała ze mnie energię. Drań! Dobrze wiedział, co robi.

- Chodź tu. - zażądał cicho. Moje ciało spięło się, aby wykonać jego polecenie, ale umysł się zbuntował. Nie będę go słuchała! Ani teraz, ani nigdy w życiu!

- Otwórz drzwi, chcę wrócić do siebie. - sapnęłam. Musiałam mu przyznać, że jego siła znacznie wzrosła. Gdzieś, przez tę skorupę wszystkich uczuć jakimi go darzyłam, przebijał się podziw i lekka zawiść. Był potężny. Naruto był potężny. A ja? Ja nic nie osiągnęłam. Miał rację, byłam słaba.

- Powiedziałem chodź tu. - powtórzył.

- Miałeś rację. - rzuciłam szeptem. - Jestem słaba i nic nie warta. Tylko i wyłącznie wam przeszkadzałam. Myślisz, że o tym nie wiedziałam? - zapytałam. Spojrzałam mu w oczy. - Doskonale zdawałam sobie z tego sprawę, ale nie chciałam się poddać. - coraz ciężej wypowiadałam każde słowo.

- Za chwilę stracisz przytomność. Chodź tutaj, do cholery. - zirytował się.

- Zwycięstwo. Wyprowadziłam cię z równowagi. - zaśmiałam się cicho i upadłam na kolana.

- Baka! - warknął. - Głupia, rusz się. - klęczałam wsparta na wyprostowanych rękach. Powoli przesunęłam się w stronę łóżka zastanawiając się, jak to robi. W ślimaczym tempie doczołgałam się do niego i wspięłam się na materac. Opadłam obok Sasuke skupiając się na ciężkim i świszczącym oddechu.

- Władczy dupek. - szepnęłam i spod półprzymkniętych powiek zaobserwowałam jego delikatny uśmiech. Uaktywnił Sharingan.

- Śpij. - no i odpłynęłam.

        Nie wiem, ile spałam, ale wypoczęłam. Moje mięśnie były przyjemnie rozluźnione, a cała byłam otulona kojącym ciepłem. To była jedna z tych chwil w organizacji, kiedy czułam się bezpieczna. Jedna z niewielu. Przeciągnęłam się rozkosznie i otworzyłam oczy. Wciąż znajdowałam się w pokoju Sasuke, ale teraz byłam spokojna. Nie zamierzałam dać się ponownie wyprowadzić z równowagi.

- Odpoczęłaś? - zapytał mnie Uchiha. W odpowiedzi skinęłam głową i zwróciłam się w jego stronę.

- Która godzina?

- Siódma rano. - odparł. Gdy chciałam zapytać jak to możliwe, że w tak krótkim czasie tak dobrze wypoczęłam, przerwał mi udzielając odpowiedzi. - Drugiego dnia. - zamarłam. Spałam 24 godziny!?

- Ale jak to...? - zagryzłam wargi starając się przyswoić to, co mi właśnie oznajmił.

- Nie sypiasz dobrze, prawda? - zignorował moje zdziwienie. - Od kiedy?

- Domyśl się. - prychnęłam. Przymierzyłam się do wstania. - Jesteś popieprzony. Ale nie mówię ci nic nowego, nie? - zapytałam retorycznie.

- Mam dla ciebie wiadomość. - rzucił wyraźnie z czegoś zadowolony. Spojrzałam na niego z powątpiewaniem. To pewnie jego kolejna gierka.

- Której ja nie chcę usłyszeć. - odparłam. Skierowałam się do jego szafy i wyjęłam z niej koszulę Sasuke. Następnie weszłam do łazienki i zamknęłam za sobą drzwi. Nadęty bufon. Myśli, że jeżeli jest tutaj szefem to może mną rządzić! Przecież jestem jeńcem! Podeszłam do wanny i puściłam wodę. Szybko umyłam się i doprowadziłam do ogólnego porządku. Zarzuciłam na siebie koszulę bruneta i wyszłam z łazienki. - Czas się trochę spocić, Uchiha.

* * *

        Sasuke robił zaskakujące postępy. Jego wola walki porażała, co znacznie przyspieszało proces zdrowienia, a mnie nieubłaganie zbliżało do rychłej śmierci. Od naszej kłótni, a raczej jej braku minęło trochę czasu. A dokładnie pięć tygodni, trzy dni i osiem godzin. Właśnie obserwowałam, jak Sasuke stara się przegonić Suigetsu. Zamknęłam oczy i westchnęłam. Dzień zdecydowanie nie należał do tych najzimniejszych. Śnieg stopniał już całkowicie, a nieśmiałe promienie gorącego słońca wychylały się co chwila zza uporczywych chmur. Wiosna w Konocha zawsze należała do najpiękniejszych okresów w roku, a mnie tam nie było. W wiosce zawsze wszystko szybciej zakwitało, co do dnia dzisiejszego zadziwiało jej mieszkańców. Wyobraziłam sobie malutkie pączki wyrastające z suchych gałęzi drzew, nieśmiałe przebiśniegi i żółte krokusy. Niemalże do moich nozdrzy dotarł ich świeży, czysty zapach. Zatęskniłam za Konoha.

- Żyj! - usłyszałam żartobliwy okrzyk Suigetsu tuż przy moim uchu. Nie powiem, żeby ten dźwięk należał do moich najulubieńszych.

- Zachowuj się. - mruknęłam i poniosłam leniwie prawą powiekę. Jego mina była niepocieszona.

- Idealna kopia Sasuke. - jego ton wyrażał czyste ubolewanie nad tym faktem, ale mnie to nie ruszało. Prychnęłam pod nosem i wstałam spod drzewa.

- Koniec na dzisiaj, Uchiha. Nie przeforsuj się. - rzuciłam i skierowałam się do kryjówki. W drodze do pokoju rozpuściłam włosy i przeczesałam je palcami. Życie tutaj zaczynało mnie męczyć. A raczej jego brak. Tęskniłam za pracą, za przyjaciółmi, no i za własnym domem. Już nie pamiętałam jak to było, gdy budziłam się we własnym pokoju. Może nie minęło zbyt wiele, jednak moja zdradliwa wyobraźnia ochoczo poddała się niszczącemu wpływowi upływającego czasu. Nim weszłam do pokoju zatrzymał mnie Jūgo.

- Sasuke chce cię widzieć. - odparł spokojnie.

- Nawet nie zdążyłam wejść do sypialni, a on już chce mieć mnie na zawołanie. - warknęłam czym zdziwiłam rudowłosego. - Wybacz. Przyjdę jak się przebiorę. - odparłam finalnie i zamknęłam za sobą drzwi. Bufon! Nadęty dupek! Szybko zmieniłam podkoszulek i spodenki, a w łazience ochlapałam twarz zimną wodą. Musiałam ochłonąć. Jego władczy styl bycia męczył na dłuższą metę. Rozczesałam jeszcze włosy i wyszłam z pokoju starając się zachować spokój.

- Wejść. - nawet nie zdążyłam zapukać. Nacisnęłam na klamkę i naparłam ramieniem na drzwi. W środku panował mrok. Kotary w oknach były ciasno zasunięte, a gdzieś na stoliku, w kącie pokoju paliła się wysoka walcowata świeca. Ciekawe. Zamknęłam drzwi i weszłam głębiej do pomieszczenia. Obejrzałam się wokoło i natknęłam się na stojącego przy wejściu do łazienki Sasuke. Stał w samych dresowych spodniach, a z jego włosów spływały kropelki wody, kusząco tocząc się po wyćwiczonym torsie Uchihy. Zignorowałam jednak ten widok i utkwiłam spojrzenie w oczach bruneta.

- Chciałeś mnie widzieć. - rzuciłam i ze stoickim spokojem obserwowałam jak odrzuca ręcznik na najbliższy fotel ruszając w stronę swojej szafy. Nic nie mówił czym mnie denerwował, jednak starałam się zachować spokój. Po co miałam wywoływać kłótnie? Zauważyłam jak z dna mebla wyciąga drugą świecę i odpala ją od drugiej. Postawił ją na stoliku koło fotela i zwrócił się w moją stronę. Może i mnie wkurzał, ale z radością obserwowałam jak z gracją porusza się po pokoju wiedząc, że to dzięki mnie. Pomogłam potężnemu shinobi wrócić do dawnej świetności naprawiając to, czego inni by się nie tknęli. Przesuwał się w moją stronę nie wydając żadnego dźwięku. Cisza wokół nas otaczała mnie kokonem sprawiając, że czułam się odizolowana nawet od powietrza. Atmosfera znacznie zgęstniała, co mnie zaniepokoiło, jednak nie poruszyłam się ani o milimetr. Zastygłam w bezruchu czekając na jego ruch. Mógł mnie pocałować, albo wbić mi kunai w serce. Moje mięśnie spinały się coraz mocniej, ale nie mogłam pozwolić sobie na dekoncentrację nie wiedząc, jakie zamiary ma Sasuke. W pewnej chwili poczułam jak coś śliskiego, ale ciepłego przesuwa się między moimi nogami, ocierając się o moje kostki. Sparaliżowana spojrzałam w dół, gdzie ujrzałam średniej wielkości węża. Zdrętwiała próbowałam pohamować drżenie nóg, ale strach przed gadem spiętrzał się uniemożliwiając mi samokontrolę. Gdy podniosłam wzrok stałam twarzą w twarz z Sasuke. Moje serce wybijało szaleńczy rytm, jakby chciało opuścić moje ciało i uciec jak najdalej stąd.

- Nie bój się ich... - szepnął mrocznie Uchiha. Ich... Ich!? Spanikowana rozejrzałam się po podłodze pomieszczenia. Na całej jej powierzchni wiły się węzły ich splecionych ciał, a do moich uszu doszedł piętrzący się syk. W ustach miałam sucho, a wargi mi spierzchły. Nienawidziłam węży. Gdy rozejrzałam się po pomieszczeniu mój strach sięgnął apogeum. Ściany, meble i sufit, wszystko poruszało się od ciał gadów.

- Co... Co to jest? - wyszeptałam ze ściśniętym gardłem. Sasuke szybko wysunął dłonie w moją stronę, ale dotknął mojej twarzy jedynie opuszkami palców.

- Ciiii. Spokojnie. - zamruczał. Dziwne, ale jego głos podziałał na mnie uspokajająco. - Nic ci nie zrobią. Nic, chyba że im tak rozkażę... - dodał obcym tonem, a ja na powrót stałam się zlękniona i skora do ucieczki. Gdybym tylko jeszcze miała dokąd. Chciałam coś powiedzieć, ale musnął moje wargi swoimi, a przez moje ciało przebiegł elektryzujący dreszcz. Przebiegł od skóry za uszami, przez kark, łopatki, plecy, aż do lędźwi. Wciąż i wciąż muskał moje usta tak delikatnie i subtelnie, aż doprowadził mnie na skraj świadomości. Gdy chciałam wysunąć w jego stronę dłoń, warknął cicho i przyszpilił moje nadgarstki do ściany. Wzdrygnęłam się, gdy poczułam na skórze przegubów śliskie łuski węży. Chciałam odwrócić głowę, żeby zbadać zjawisko, ale Uchiha mi na to nie pozwolił. Uwięziona więc w kajdanach z żywych, wijących się gadów stałam, bezbronna, całkowicie zdana na jego łaskę.

- Czekałem na to tak długo... - szeptał, a ja ledwie łapałam się ostatnich wypowiadanych przez niego słów. Czułam się opustoszała. Pożądanie wchłaniało każdą, choćby najmniejszą cząstkę mnie i zmieniało ją w żywy płomień, który siał we mnie zniszczenie. - Wreszcie się doczekałem. - mówił dalej, ale ja już nie kontaktowałam. Syk gadów wzniecał we mnie żądzę spełnienia. Już nie próbowałam zapanować nad swoim zdradliwym ciałem. Wiłam się teraz tak samo, jak jego węże. Podobnie oddana i podobnie zniewolona. Ześlizgnął się palącymi wargami po linii mojej żuchwy na szyję, skąd rozpoczął mozolną wędrówkę aż po zagłębienie między moimi piersiami. Uginałam się pod każdym dotykiem jego ust, a gdy odrywał się od mojej skóry wyginałam się w jego stronę, łaknąc go całą sobą.

       W pewnej chwili węże zniknęły. Wyzwolona spod ich więzi odepchnęłam się od ściany i wpadłam wprost w otwarte ramiona Sasuke. Zamknął mnie w żelaznym uścisku. Dłonie odważnie sunęły po moich plecach, a jedno kolano wsunęło się między moje uda. Westchnęłam, gdy otarł się o moje łono. Kiedy ruszyliśmy w stronę łóżka węże, które wiły się na podłodze, umknęły spod naszych nóg, torując nam czyste przejście. Sasuke popchnął mnie na materac, a sam stanął przy ramie mebla. Widziałam, jak obserwuje mnie spod na wpół przymkniętych powiek. Od samego jego palącego spojrzenia moje ciało zajmowało się ogniem. W pewnej chwili ruszył wolno w moją stronę. Ze zmysłowym uśmiechem na wargach wczołgał się na łóżko i usiadł na mnie okrakiem. Mój wzrok wręcz błagał go, żeby mnie dotknął, ale jego dłonie złapały za koszulkę i, nie dotykając mojej wrażliwej skóry, zerwały ze mnie zbędny materiał. Jęknęłam i poruszyłam się niespokojnie, ale słysząc syk węża znajdującego się gdzieś niebezpiecznie blisko, zamarłam. Błądząc gdzieś między jawą, a snem nie zauważyłam, gdy leżałam pod nim całkowicie naga. Nagle Sasuke zszedł ze mnie i odsunął się maksymalnie za siebie, a ja, nie potrafiąc ukryć zawodu, westchnęłam tęsknie. Byłam mokra i gotowa, uległa i poddana, tęskna i pełna pożądania, ale on nie działał. Zamiast jego dłoni na swoim ciele poczułam chłodne łuski węża. Ten jednak był inny, niż te wijące się po całym pokoju. Był większy, silniejszy i zdecydowanie bardziej niebezpieczny od pozostałych. Jego skóra nie była całkowicie gładka. Gdy przesunął się po moich kostkach poczułam delikatne tarcie. Zajęczałam, a wąż zasyczał. Gdy ugięłam nogi w kolanach, on oplótł się wokół moich łydek i powoli, mozolnie sunął w górę. Teraz westchnięcia rozkoszy wydobywały się z mojego gardła niekontrolowanymi seriami. Przyjemne drapanie nie dawało jednak ulgi. Pragnęłam dotyku Sasuke, a ten gad jedynie wzniecał we mnie pożądanie. Zacisnęłam mocno powieki, gdy poczułam go na swoich udach, ale momentalnie je rozwarłam, wraz z krzykiem wydobywającym się z mojego wnętrza, gdy szorstkie łuski gada przesunęły się po mojej wrażliwej kobiecości. Niemalże rozsypałam się pod tym doznaniem. Wtedy wąż zniknął, a jego miejsce zajęły upragnione dłonie Sasuke.

       Uchiha wsunął się pewnie między moje nogi, składając delikatne pocałunki wokół mojego pępka. Całe moje ciało pokryte było kropelkami potu, skóra wręcz parzyła, a każda komórka w moim organizmie drżała od napięcia. Jego dłonie były chodne, co drażniło mnie, wywołując kolejne fale spięć mięśni.

- Proszę... - wyrwało mi się, a na ustach bruneta zagościł niebezpieczny półuśmiech.

- O co prosisz? - szeptał wprost do mojego ucha, drażniąc mnie swoim oddechem.

- Proszę... Błagam... - korzyłam się przed nim, a przemawiające przeze mnie pożądanie falowało.

- O co błagasz? - powtórzył. Mruczałam, wzdychałam i jęczałam, ale nie potrafiłam dokładnie sprecyzować czego chciałam. Moje myśli wyparowały gdzieś w eter, więc moje ciało musiało wystarczyć. Wysunęłam instynktownie biodra w jego stronę, a Sasuke zaśmiał się. Dłonie znów miałam uwięzione przez wijących się strażników Uchihy, ale teraz to już nie przerażało, ale podniecało. Już się ich nie bałam. Teraz były częścią mężczyzny, który rozpalił mnie jak jeszcze żaden inny.

       Wszystko potoczyło się tak nagle. Węże z moich przegubów i całej reszty pokoju zniknęły, świece pogasły, a Sasuke zniknął. Podniosłam się na drżących przedramionach i rozejrzałam się nieprzytomnie po sypialni. Uchiha stał przy oknie i obserwował mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Z przerażeniem stwierdziłam, że wciąż jestem ubrana, ale całe moje ciało pokryte jest kropelkami potu. Każdy mięsień wciąż palił się pożądaniem, a ból od uwięzionej we mnie rozkoszy stawał się nie do zniesienia. Sfrustrowana usiadłam na materacu i spięłam się do granic możliwości, żeby poczuć chociaż cień ulgi.

- Co to było!? - krzyknęłam wściekła. Dotarło do mnie, że podobnie jak moją śmierć, sfingował także i to. - Co to, do jasnej cholery, było!? - znowu krzyknęłam. Złość pozwalała mi wyładować napięcie w moim ciele, ale pożądanie wciąż we mnie było i nic nie mogłam na nie poradzić. A on stał sobie spokojnie i wpatrywał się we mnie, jakbym była ciekawym eksperymentem naukowym.

- Myślałem, że jesteś gotowa umrzeć. Pozwoliłaś mi w to nawet uwierzyć. Ale teraz już nie jestem tego taki pewien. - odparł znienacka. Zamilkłam. - Pozwalasz na własną śmierć, a zaraz potem oddajesz mi się z takim zapamiętaniem. Każdy twój ruch mówił 'kocham cię, nie zostawiaj mnie'. - dodał zamyślony. Zacisnęłam szczęki i odwróciłam od niego swój zbolały wzrok. Sasuke, miłość zabija. Ale co mam poradzić, że pragnę cię ponad wszystko? Upokorzona i wygłodniała wstałam z łóżka i wyszłam z pokoju, zostawiając go za sobą.

        Czy taki był mój los? Wiecznie cierpieć? Jeżeli tak, to śmierć nie była tchórzostwem. Była długo wyczekiwanym wyzwoleniem. Ulgą, która miała być jedyną łaską w moim życiu. Krzyk wypełnił moje piersi, ale nie pozwoliłam mu wydostać się na zewnątrz. Wpadłam do sypialni i zatrzasnęłam za sobą drzwi. Rzuciłam się na łóżko i po prostu się rozpłakałam. Płakałam w poduszkę jak małe dziecko. Nie przejmowałam się cieknącym nosem, zapuchniętą twarzą i przekrwionymi oczami. Łkałam jak jeszcze nigdy dotąd. Aż zasnęłam.

        Obudziło mnie coś niepokojącego. Nie potrafiłam zdefiniować co, ale uczucie, że nie jestem sama było tak silne, aż wyrwało mnie z niespokojnego snu. Rozwarłam powieki i pierwsze, z czym się spotkałam, to spojrzenie Sasuke. Leżał koło mnie w ubraniu i przyglądał się mojej twarzy z, jak zwykle, nieodgadnioną mimiką.

- Wyjdź stąd. - szepnęłam, bo bolące od krzyku w poduszkę struny głosowe nie pozwoliły mi na głośniejszy ton. - Nie chcę cię oglądać. - dodałam i zamknęłam powieki. Gówno mnie obchodziło po co tutaj był. Może to kolejna iluzja? Może znowu postanowił zabawić się moim kosztem, by potem rozpowiadać jak żałosna jestem? Jedno wiedziałam na pewno. Nie będę więcej przy nim płakała. Już o nic go nie będę błagać, a jeżeli nie spełni mojej poprzedniej prośby i mnie nie uśmierci, to sama to zrobię. W najbardziej bolesny i mozolny ze sposobów, żebym wiedziała, kto jest przyczyną rozbicia mojego serca.

- Nie kłamałem mówiąc, że czekałem na to bardzo długo. - wciąż tu był. Moja irytacja sięgnęła zenitu, ale silniejszym uczuciem od tego był smutek. Otworzyłam oczy i ponownie spojrzałam na niego. Przysunął się bliżej i złożył na moich wargach delikatny pocałunek. - Masz takie miękkie i ciepłe wargi, gdy płaczesz. - rzucił cicho i ponownie się w nich zatopił. Klęłam na siebie w myślach, gdy oddałam słodką pieszczotę, ale nie nie umiałam na to poradzić. Pożądanie sprzed kilku godzin wcale nie zniknęło. Po prostu schowało się pod warstwami frustracji i złości, a teraz eksplodowało z nową siłą.

       Po chwili poczułam ciężar jego ciała na swoim. Był tak przyjemny i kojący, nawet jeżeli był tylko na chwilę. Ciepło, które od niego biło było uzależniające, a ja byłam już skazana na ten nałóg.

- Jeżeli to kolejna twoja iluzja to przestań. - szepnęłam i cała zdrętwiałam. Sasuke przygryzł płatek mojego ucha, a po chwili musnął mój policzek nosem.

- Czy to jest iluzja? - zapytał. Dosłownie w kilku sekundach pozbył się dolnej części naszych ubrań i wszedł we mnie gwałtownie. Krzyknęłam, zdzierając swoje struny głosowe do reszty. Objęłam go nogami w pasie, a moje ręce zakleszczyły jego szyję. Zaczęłam sapać i jęczeć wprost do jego ucha, co jakiś czas przygryzając je lekko. Nie miałam czasu na odczuwanie satysfakcji z jego spełnienia, bo sama czekałam na nie od bardzo długiego czasu. Opadłam zmęczona na materac. Wyzuta już całkowicie z siły czekałam na jego kolejny ruch. Sasuke jednak nie był nasycony. Uklęknął na łóżku, a mnie podniósł i posadził na swoich kolanach.

- Obejmij mnie nogami. - zażądał głosem ociekającym podnieceniem. Wykonałam jego polecenie bez szemrania. Uniósł mnie delikatnie i wpił się brutalnie w moje usta. Gdy rozwarłam wargi zapraszając go do środka, wtargnął przez moje zęby językiem, w tym samym czasie opuszczając mnie na swoją erekcję. Potężna fala doznań przepłynęła przeze mnie sztormem. Jęknęłam w jego wargi przyjmując go znowu w swoje gorące, nienasycone wnętrze, wprost w otchłań spełnienia.

        Ocknęłam się czując słodki ból i zmęczenie. Nie otworzyłam jednak oczu pozwalając sobie tym samym na tkwienie w tej cukierkowej, błogiej bańce. Jeżeli to był sen, to bardzo stymulujący, a jeśli jednak nie, to bałam się wrócić do bolesnej rzeczywistości, w której Sasuke nie było ze mną w łóżku.

- Chrapiesz. - usłyszałam tuż przy uchu. Podskoczyłam wystraszona. Spojrzałam w oczy Uchihy. Został! Był ze mną cały czas. Słodki Jashinie!

- Nie prawda. - zaoponowałam. Zaśmiał się cicho.

- Wiem. - odparł. - Uwielbiam cię drażnić. - zaparło mi dech w piersiach. Opadłam na materac i zakopałam się w kołdrze. Mogłam przysiąc, że na moich policzkach wykwitł dorodny rumieniec, a nie chciałam, żeby wiedział, jak na mnie działała jego obecność.

- Nie ukryjesz tych rumieńców. - dobra, teraz mnie przerażał.

- Skąd wiesz? - zapytałam zduszonym głosem.

- Jesteś przewidywalną kobietą, Haruno. - rzucił i zdarł ze mnie kołdrę. - Choć już nie tak bardzo, jak kiedy myślałem o tym ostatnim razem. - przypomniałam sobie naszą ostatnią rozmowę i doszłam do wniosku, że chciał mi o czymś powiedzieć. Miał dla mnie jakąś wiadomość, ale ja i moja duma nie chciały wtedy o tym słyszeć. Teraz bardzo chętnie posłuchają.

- Miałeś mi coś do powiedzenia. - zaczęłam, a uśmiech na jego twarzy zamarł. Usadowił się wygodniej i spojrzał z kpiną w moje oczy.

- Owszem, ale wątpię, żebyś nada była taka radosna, gdy o tym usłyszysz. - odparł. Wstał i zaczął się ubierać, a ja obserwowałam jego nagie ciało i grę mięśni pod jego skórą. Wyszedł, a ja zastanowiłam się, o co mogło mu chodzić. Poszłam w jego śladu i także się ubrałam. Po chwili Sasuke wrócił, a w rękach trzymał średniej wielkości pudełko.

- Co to? - zapytałam, ścieląc łóżko, na którym potem usiadłam. Na twarzy Uchihy zawitał złowrogi uśmiech. Tak odmienny od tego, którym obdarzył mnie jeszcze kilka minut temu. Nie lubiłam go takim, jakim był teraz. Postawił karton na stoliku, a sam zasiadł w fotelu. Wskazał dłonią na pakunek i skinął na mnie zachęcająco. Wstałam i powoli ruszyłam w jego stronę mając złe przeczucia. Drżącymi rękami otworzyłam pudełko i zamarłam.

- Tonton?- szepnęłam z niedowierzaniem na widok martwej świnki Shizune. Wysunęłam niepewnie rękę w jej stronę, ale szybko ją cofnęłam, gdy zauważyłam dwa kosmyki włosów spięte różową wstążką. Jeden był koloru czarnego, a drugi blond. Wyczułam w nich resztkę znajomej chakry. Chakry Shizune i Tsunade. - Nie... Nie. Nie! - krzyknęłam i zrzuciłam karton na ziemię. To nie mogła być prawda! Zabił je! Zabił i przyniósł mi dowód, ale po co? Żeby mnie załamać!? Cóż, udało mu się! Spojrzałam na niego z nienawiścią. Każda cząstka mojego ciała zionęła niechęcią i pragnieniem zemsty.

- Jak mogłeś! Ty potworze! Nienawidzę cię! - krzyczałam, ledwie powstrzymując się od rzucenia się na niego z pięściami.

- Powtórz! - warknął i wstał z fotela. - Powtórz to! - ryknął. Zlękniona cofnęłam się o krok, ale gniew dodał mi odwagi.

- Nienawidzę cię, Sasuke Uchiha! - odparowałam i uderzyłam go w twarz. Poczułam się upokorzona i sponiewierana. Kiedy spojrzałam na niego, drań się uśmiechał. Perfidny dupek!

- To dobrze, Sakuro. - powiedział dziwnie melancholijnie. Wytrącił mnie tym z równowagi. Dobrze!? Chciał tego?

- Nie rozumiem! - krzyknęłam sfrustrowana. Jego uśmiech stał się smutny. Dawna Sakura ukorzyłaby się przed nim pragnąc jego szczęścia, nowa Sakura nie ugięła się.

- Nienawidzisz mnie? - zapytał. Skinęłam głową, a moje wargi ułożyły się w twierdzącą odpowiedź. Zacisnęłam pięści. - Czyż miłość nie zabija, Sakuro? - zwrócił się do mnie spokojnie.

- Tak, Sasuke. Miłość zabija. A ty jesteś moją miłością, więc musisz mnie zabić. Czego nie zrozumiałeś, gdy to mówiłam? - zdenerwowana zaczęłam krążyć po pokoju.

- Wszystko zrozumiałem. - odparł, a ja zamarłam. O, nie! - Właśnie do ciebie wszystko dotarło, prawda? - o Jashinie! - Skoro teraz mnie nienawidzisz, to nie mogę spełnić twojej prośby. Już nie jestem twoją miłością. Teraz jestem twoją nienawiścią. - chciał tego od początku, a ja, głupia, nie zorientowałam się co knuł. - Skoro to miłość zabija, to możesz czuć się bezpieczna. - w moich oczach pojawiły się gorące łzy.

- Dlaczego! Dlaczego, Sasuke!? - zawołałam głosem pełnym desperacji. Patrzył na mnie z powagą.

- Kiedyś walczyłem nienawiścią dla zemsty. - zaczął smętnie. Co chce mi powiedzieć? - Teraz walczę nienawiścią, ale dla miłości, Saki.