Królowa Kier [2]

                Pokój przesłuchań był obskurny. Szara tapeta odchodziła od ścian pod wpływem wilgoci, a starte linoleum pachniało stęchlizną. Metalowy stolik przywiercony do ziemi lśnił od blasku jarzeniówki, a jedno z dwóch krzeseł również przytwierdzono śrubami do podłoża. W pomieszczeniu panowała nieprzyjemna atmosfera oczekiwania. Sasuke, Naruto i Shikamaru stali po drugiej stronie, zajmującego jedną ścianę, lustra weneckiego i przyglądali się siedzącej wewnątrz pokoju przesłuchań Sakurze.

- Co o niej sądzisz? – zapytał Naruto Shikamaru. Sasuke od momentu ujęcia zielonookiej nie odezwał się ani razu. Jego myśli krążyły wokół kobiety. Jak mógł się  nie zorientować? Opowiadała o motywach mordercy z takimi szczegółami , z mocnym zaangażowaniem i ożywieniem, a oni spijali z jej ust każde słowo mając pod nosem mordercę.

- Sam nie wiem. Dała się tak łatwo złapać? Ciężko mi w to uwierzyć.

- Idę ją przesłuchać.  – wtrącił Sasuke i wyszedł.

                Sakura siedziała w pomarańczowym stroju więziennym. Czuła, jak sztywny materiał ociera jej delikatną skórę na ciele. Metalowe kajdanki na nadgarstkach i kostkach były spięte zbyt ciasno, co spowodowało powstanie kilku czerwonych ran, z każdą chwilą coraz mocniej nabiegających krwią. Była na silnych lekach uspokajających, co nie pozwalało jej na wyrażenie mimiką swoich uczuć. Otępiały wzrok wbiła w szybę przed sobą, a w głowie szalały jej wspomnienia sprzed kilku godzin. W pewnej chwili drzwi otworzyły się i wszedł przez nie Sasuke. Zatrzasnął z hukiem skrzydło i usiadł przed kobietą. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Położył na stole akta i wbił w zielonooką nienawistne spojrzenie.

- Świetnie się bawiłaś, prawda? – zaczął. Haruno nie zareagowała. Nie pozwoliło jej na to silne działanie leków, które dostała chwilę przed przesłuchaniem. – Panoszyłaś się pod naszym nosem, podsunęłaś nam rozwiązanie, które możliwe, że nie jest prawdziwe. – wyliczał. Zielonooka milczała. – Odezwij się, do cholery! – sfrustrowany Sasuke poderwał się z zajmowanego miejsca i nachylił nad blatem stolika. Jego oczy pałały chęcią mordu. Do pomieszczenia wparował Naruto i wraz z Shikamaru złapali Uchihę za ramiona.

- Wyprowadzić ją! – wrzasnął Uzumaki. Dwóch funkcjonariuszy w towarzystwie lekarza wkroczyło przez uchylone drzwi. Ujęli Haruno za barki i brutalnie wypchnęli ją na korytarz.

- Co się z tobą dzieje?! – zdenerwował się blondyn.

- Ona z nami pogrywa! – ryknął kruczowłosy.

- Jest na silnych psychotropach. Jej ignorancja nie wynika z wyrachowania. Przynajmniej na razie. – mruknął Shikamaru i opuścił towarzyszy. Ciężko dysząc Sasuke opadł z powrotem na krzesło i przeczesał palcami włosy.

- Dopiero jutro będzie wstanie prowadzić normalną rozmowę. Jedź do domu i prześpij się. – brunet spojrzał na partnera i zrezygnowany podniósł się z zajmowanego miejsca. Bez słowa pożegnania wyszedł z pokoju przesłuchań.

                Znowu była w tym paskudnym pomieszczeniu. Czuła wszechogarniający i paraliżujący strach. Wszystkie mięśnie miała spięte do granic możliwości. Spojrzała na dłonie zakute w metalowe obręcze. Znowu były za ciasne, ale wiedziała, że był to zamierzony zabieg. Przecież podejrzewali ją o dokonanie z zimną krwią siedmiu morderstw, a to oznaczało brak jakiejkolwiek taryfy ulgowej.  

- Już możesz mówić? – zapytał wchodzący do pokoju Naruto. Zaraz za nim podążał Sasuke. Skinęła głową niezdolna do wyduszenia z siebie ani jednego słowa.

- Co się wydarzyło zeszłej nocy? – Partnerzy usiedli po drugiej stronie stolika. Blondyn wbił w nią naglące spojrzenie, a Uchiha pisał coś w aktach.

- Wracałam ze szpitala, gdy usłyszałam krótki krzyk. – zaczęła. Głos miała drżący i ledwie mogła nad nim zapanować. – Poszłam więc w stronę jego źródła. W opuszczonym sklepie widziałam pochylającą się nad kimś postać. Zauważył mnie. – uczucia z pamiętnej nocy wróciły z zaskakującą mocą. – Spłoszyłam go. Odszukałam włącznik i zapaliłam światło. Gdy zrobiło się jasno ujrzałam… Zobaczyłam… Och. – z gardła Sakury wydobył się niekontrolowany szloch.

- Co zobaczyłaś! – warknął milczący dotąd Sasuke.

- Wykrwawiającą się kobietę. Podbiegłam do niej i złapałam za broczącą na szyi ranę. Nim zdążyłam wybrać numer pogotowia zjawił się zaalarmowany hałasem właściciel. – kontynuowała. Uchiha zauważył jak jej ręce zaczynają się trząść.

- I co dalej? – zapytał Naruto głosem wypranym z wszelkich emocji.

- Wezwał policję. W między czasie ona umarła. Potem już wiecie, co było. – dokończyła łamiąc się całkowicie.

- Po co ją zabiłaś?

- Dlaczego dałaś się złapać?

- Jaki masz w tym cel? – pytania padały z prędkością wystrzału karabinu. Skonfundowana Sakura starała się wytłumaczyć, że nic nie zrobiła. Że próbowała ratować jej życie. Widziała prośbę w dogasających oczach kobiety. Jak miała wyjaśnić, że trzymała umierają za rękę w geście otuchy, wiedząc, że będzie podejrzana o morderstwo? Nie dopuszczali jej do słowa. Przekrzykiwali się nawzajem chcąc sprowokować ją do prawdziwych zeznań. Nie miała sposobności powiedzieć im, że nie kłamała. Zamiast tego wplotła palce we włosy starając się zagłuszyć ich oskarżycielskie pytania.

- Dość! – wrzasnęła w końcu. Łzy spływały po jej policzkach łagodnymi strużkami, a palce niekontrolowanie przeczesywały długie pasma zabrudzonych włosów. Kiwała się w przód i w tył łkając coraz głośniej. – Nie zabiłam jej! – krzyczała. Szloch wydobywający się z jej piersi był rozdzierający i niemalże błagalny. Partnerzy spojrzeli na nią nieufnie. Różowowłosa zaczęła szarpać za metalowe kajdanki, raniąc tym samym swoje nadgarstki do krwi.

- Lekarza! – zawołał Naruto, ale gdy chcieli do niej podejść zawyła w głos, dystansując śledczych. Do pokoju wpadł psychiatra w towarzystwie dwóch policjantów. Rośli mężczyźni złapali Sakurę za ramiona, a doktor próbował wstrzyknąć jej lek na uspokojenie. Zielonooka jednak szarpała się wciąż krzycząc, że nikogo nie zabiła. Serce Sasuke zabiło z żałością. Instynkt podpowiadał mu, że jest niewinna, ale jego osąd zaburzał fakt, że cholernie go pociągała. W końcu udało się podać jej leki. Partnerzy obserwowali, jak zmagania Sakury słabły, aż wreszcie osunęła się bezwładnie w ręce funkcjonariuszy.

- Zabieramy ją do izolatki. – zakomunikował lekarz i czwórką opuścili pokój.

- Chryste… - mruknął Naruto i schował twarz w dłoniach.

- Sprawdzili jej alibi? – zapytał Sasuke. W tym momencie dołączył do nich Shikamaru.

- Nie była w szpitalu. Wracała z jednego z mieszkań niedaleko opuszczonego sklepu. – zakomunikował. Najgorsze obawy Sasuke zaczęły się sprawdzać.

- Na kogo zostało wynajęte? – zwrócił się do mężczyzny.

- Nie udało nam się tego ustalić.

- To do roboty. – zarządził Naruto i trójka śledczych wyszła na korytarz.

- Ma gościa. – mruknął Kiba. Wszyscy zasiedli przed monitorem i spoglądali na obraz z kamery w jej izolatce. Do środka weszła Hinata.

- Hinatka? – zdziwił się Naruto. Poczuł ukłucie niepokoju. A jeżeli dziewczyna coś zrobi Hyūdze? Wstał gwałtownie z zajmowanego miejsca i zaczął przechadzać się po pomieszczeniu nie odrywając wzroku od ekranu.

- Uspokój się, są tam strażnicy. – mruknął Sasuke. Zadziwiała go troska przyjaciela. To uczucie przywiązywał z powagą w zachowaniu, a Uzumaki nie należał do poważnych ludzi. Sakura siedziała skulona w kącie pokoju, a Hinata pewnym krokiem podeszła do niej i ukucnęła przez różowowłosą. Wyciągnęła dłoń w jej stronę, a wszyscy obecni w pomieszczeniu, skąd je obserwowali, wstrzymali oddech. W tej chwili białooka rozwarła ramiona, a Haruno wpadła w jej objęcia łkając. Jeden ze strażników podszedł do nich zaalarmowany zachowaniem zielonookiej, ale Hinata odesłała go gestem ręki.  

- Ja tego nie zrobiłam. To nie ja… - płakała, a granatowowłosa kiwała się z nią w objęciach szepcząc uspokajające słowa do jej ucha. – To nie ja, Hinata. Ja tylko chciałam jej pomóc. Ona patrzyła na mnie z błaganiem… Umierała w moich rękach. O boże! – zawyła w głos i zaczęła się trząść.

- Musimy podać jej leki. – odezwał się pielęgniarz niosąc strzykawkę ze środkiem uspokajającym. Hyūga odwróciła się do niego z wymalowaną na twarzy furią.

- Ona nie jest zwierzęciem, do jasnej cholery! – krzyknęła.

Grupa śledczych obserwujących zachowanie kobiet. Reakcja Hinaty wprowadziła wszystkich w zdziwienie.

- Nigdy nie była tak agresywna. – mruknął zakłopotany jej zachowaniem Naruto. Sasuke zamknął na chwilę oczy. Chciał, żeby Sakura była niewinna, ale złapanie jej na miejscu zbrodni było równoznaczne z jej przyznaniem się do winy. Po prostu zostanie skazana.

- Nie pani decyduje, kiedy mamy podawać jej leki. – mruknął pielęgniarz.

- Jestem lekarzem. – zaczęła. – Zbyt częste podawanie hydroksyzyny może być szkodliwe. Poza tym ona nie kwalifikuje się do tego leczenia. – mężczyzna zdawał się być zaskoczony jej wypowiedzią.

- Co nie zmienia faktu, że to nie pani interes. – warknął.

- O waszym zakładzie słyszałam nienajlepsze opinie. – uśmiechnęła się zjadliwie. – Każdego traktujecie jak zwierzę. A zwłaszcza kobiety. – mężczyzna był zły.

- Niestety, pani czas wizyty właśnie dobiegł końca. Żegnam. – spojrzał znacząco na strażników, którzy podeszli do kobiet. Hinata przeczesała włosy Sakurze.

- Wszystko będzie dobrze. Wrócę tu. – szepnęła jej na ucho. Różowowłosa złapała ją za rękę. Jej oczy wyrażały czyste przerażenie, cienie na jej twarzy zdradzały niewyspanie, a drżące wargi i gwałtowne ruchy mówiły Hinacie, że już nadużyli na niej hydroksyzyny.

- Nie zostawiaj mnie. Proszę. – szeptała. Z oczu Hyūgi popłynęły łzy.

- Wrócę. – wstała i pomimo błagań Sakury wyszła z izolatki. Pielęgniarz od razu doskoczył do dziewczyny i siłą wstrzyknął jej środek uspokajający.

- Bydlęta! – warknęła wściekła. Naruto starał się ją uspokoić, ale nie szło mu to najlepiej. Hinata była w istnej furii.

- Uspokój się. – przemawiał do niej, ale uciszyła go gestem.

- Nie waż mi się mówić, że mam być spokojna! – niemalże krzyknęła. – Widzicie, co z nią robią, ale nie reagujecie! Jesteście tacy sami.

- Hinata, ona jest podejrzana o morderstwo. I to nie jedno. Nie ma alibi na ten dzień.

- Ma. – mruknęła. Ale nim zapytali, co ma na myśli wtrąciła. – Musicie porozmawiać z burmistrzem. – z tymi słowami opuściła śledczych. W pewnej chwili rozdzwoniła się komórka Naruto.

- Tak? – warknął do słuchawki. Słysząc odpowiedź z drugiej strony zamarł. Sasuke poruszył się niespokojnie. Uzumaki rozłączył się i wstał z wymalowanym na twarzy poczuciem winy.

- Co jest? – zapytał Kiba.

- Kolejna ofiara Królowej Kier. – Uchiha posłał mu niedowierzające spojrzenie.

- Przecież Sakura siedzi zamknięta w izolatce. A to oznacza, że mamy nie tę osobę. – odetchnął ciężko. – Kiba, załatw zwolnienie Haruno. Shikamaru i Shino jedziecie na komisariat, Naruto na miejsce zbrodni, a Sai zdemontuje cały ten osprzęt. – zarządził i przeczesał rękami włosy.

- A ty? – zapytał blondyn. Karooki westchnął.

- Idę po nią. – wskazał na ekran i opuścił pomieszczenie.

- Sakura? – szepnął, gdy podszedł do nieprzytomnej kobiety. – Sakura…

- Zostaw mnie. – była przerażona, ale zbyt słaba by zaprotestować, gdy wziął ją na ręce.

- Już dobrze. – mruknął. – Zabieram cię stąd.

- Znowu chcesz mnie przesłuchać? – jej strach w pewien sposób sprawiał mu wewnętrzny ból. Wiedział, że po części to jego wina, ale musiał być ostry. Nauczyła go tego jego praca i lata doświadczeń.

- Nie. Zabieram cię do domu. – szepnął. Kobieta wtuliła się w niego ufnie, co wprawiło go w osłupienie. Postanowił jednak pomyśleć nad tym później, gdy zielonooka dojdzie do siebie. Niekontrolowanie pocałował ją w czoło i mocniej wtulił jej drobne ciało w swoje ramiona.

- I co z nią? – zapytał Uchiha, gdy Hyūga wyszła z tymczasowego pokoju Sakury.

- Tak, jak sądziłam. Przedawkowali na niej hydroksyzynę. Na szczęście nic poważnego się nie stało. Jest po prostu wycieńczona. – odpowiedziała. Wróciła spokojna, cicha i zrównoważona Hinata. – A jak sprawa? – Sasuke przeczesał włosy.

- Nie mamy wątpliwości, że to sprawka Królowej Kier. Jesteśmy też pewni co do tego, że Sakura jest niewinna. Jedyne, co nad nią wisi, to brak alibi. – spojrzał pytająco na Hinatę.

- Mówiłam wam, porozmawiajcie z Danzo. – rzuciła wymijająco. – Przebrałam ją i trochę przemyłam jej twarz. Jak się obudzi to postaraj się, żeby coś zjadła. Najlepiej zupę. Może być ramen. – dodała. Uśmiechnęła się delikatnie i pożegnała się z mężczyzną. Gdy tylko zamknął za nią drzwi wszedł do pokoju Haruno. Była taka drobna i krucha leżąc w jego wielkim łóżku. Poruszyła się niespokojnie, a po chwili usiadła gwałtownie na materacu. Jej oczy wypełniły się łzami, aby po chwili swobodnie popłynąć po jej policzkach. Uchiha szybko znalazł się przy niej. Złapał ją za ramiona i przytulił do siebie. Kołysali się, a ciszę przerywał jedynie szloch zielonookiej.

- W porządku. Już wszystko dobrze. – szeptał uspokajająco w jej włosy.

- Dziękuję. – wymamrotała z nosem przy jego torsie. Czuła jego wibrujący głos rozchodzący się po jego klatce piersiowej.

- Za co? – zapytał.

- Że wyciągnąłeś mnie z tego piekła. – oparła i wtuliła się w niego mocniej. Wspomnienia wróciły do niego jak bumerang. Umierająca Aya, jego bezsilność i jej spokój w dogasającym spojrzeniu. Kiedy Sakura zasnęła przykrył ją kocem i usiadł na podłodze. Wysunął spod łóżka drewnianą skrzynkę i z wahaniem podniósł wieko. Wyjął z niej dwa aksamitne pudełeczka. W jednym znajdował się pierścionek zaręczynowy Ayi, a w drugim ich obrączki. Poczuł w miejscu swojego serca wielką, zionącą dziurę, a pod powiekami zapiekły go nigdy nie wypłakane łzy. Wziął głęboki wdech i schował pudełko ze wspomnieniami. Rzucił okiem na spokojne oblicze Haruno. Nie potrafił zdefiniować swoich uczuć względem tej kobiety. Znali się bardzo krótko, ale każda cząstka jego ciała lgnęła do niej. Gdy spoglądał na jej usta, jego wargi automatycznie rozchylały się, a język wysychał na wiór. Dawno niekojone pożądanie budziło się na widok jej ciała i pożerało go od wewnątrz. Strząsnął z siebie niechciane myśli i dla bezpieczeństwa ich obojga wyszedł z sypialni.

- Nie ma wątpliwości, że to ona. – siedzieli z Naruto w jego salonie i przeglądali akta z nowego zabójstwa.

- Akemi Yamasaki, lat trzydzieści osiem, samotna matka, wdowa. Pracowała w kwiaciarni przy parku Yochigo. – Naruto skinął głową.

- Znaleźliśmy kartę z talii, królową koloru kier, błękitną różę i, podobnie jak poprzednia ofiara, miała zastygłą w rozluźnieniu twarz i idealnie zaszyte rany. – Uchiha pokręcił głową.

- To zaczyna wymykać się spod kontroli.

- Jak Sakura? – zapytał blondyn. Karooki kątem oka spojrzał na uchylone drzwi prowadzące do jego sypialni.

- Budzi się co jakiś czas z krzykiem. Hydroksyzyna przestała działać. – mruknął w odpowiedzi.

- Byliśmy u burmistrza. – rzucił niebieskooki, nagle przypominając sobie coś ważnego. – Unikał odpowiedzi na pytanie o Sakurę, ale złamał się. – Sasuke spojrzał na niego uważnie.

- I co?

- Okazuje się, że odwiedzała jego chorą matkę. Nie chciał, by ktokolwiek się o niej dowiedział. Wynajmował mieszkanie przez pośrednictwo kilku osób, dlatego tak ciężko było ustalić właściciela. – Uchiha poczuł ulgę. Teraz Sakurze nie groziło nic ze strony prawnej. Była wolna.

- Okej, lecę, bo Hinata zje mnie żywcem. – mruknął, a na jego twarzy zagościł uśmiech. – Pozdrów Sakurę, jak tylko dojdzie do siebie. – skinął przyjacielowi na pożegnanie. Po jego wyjściu zjadł kolację, wziął prysznic i położył się na kanapie w salonie. Jego myśli wciąż krążyły wokół osoby zielonookiej. Zasnął około pierwszej w nocy.

                Obudziła się w nieznanym sobie miejscu. Czuła się otępiała, ale nie wyzuta z wszelkich uczuć. Cieszyła się, że wydostali ją z tego ośrodka. Potrząsnęła głową na wspomnienie traktowania w izolatce i udała się w poszukiwaniu łazienki. Kiedy w końcu z niej wyszła skierowała się do kuchni, gdzie postanowiła zrobić śniadanie. Wciąż nie wiedząc, gdzie się znajduje podeszła do lodówki i otworzyła drzwi. Kątem oka zarejestrowała leżące na blacie kluczyki  i dokumenty. Odstawiła pudełko z jajkami obok zlewu i sięgnęła po legitymację.

- Sasuke Uchiha. – uśmiechnęła się delikatnie. – A więc śniadanie dla dwojga. – szepnęła pod nosem i zabrała się za przygotowywania.

                Obudził go zapach świeżo parzonej kawy. Otworzył leniwie oczy i rozejrzał się zaspanym wzrokiem po pokoju. Przetarł dłonią czoło i wszedł do kuchni, gdzie zastał smażącą jajecznicę Sakurę.

- Dzień dobry. – rzucił. Przestraszona kobieta podskoczyła i odwróciła się za siebie. Na jego widok przez jej twarz przebiegł wyraz ulgi.

- Witam. – odparła. – Zdążysz wziąć prysznic, zanim podam śniadanie. – dodała i wróciła do przygotowywania posiłku. Uchiha chętnie skorzystał z jej propozycji i poszedł do łazienki.

Po piętnastu minutach wyszedł z pomieszczenia i momentalnie poczuł zapach jajecznicy i smażonego boczku. Od śmierci Ayi na jego śniadanie składał się kubek kawy kupionej w drodze do pracy, także wizja pełnowartościowego posiłku z samego rana wprawiła go w weselszy nastrój.

- Lubisz grzanki? – zapytała.

- Nie mam tostera. – odparł, a kobieta zaśmiała się cicho. Oczarowany dźwiękiem jej śmiechu zamarł na chwilę.

- Nie pytałam czy masz toster, tylko czy lubisz grzanki. – skinął głową. Po chwili na stole pojawiły się dwa talerze z jajecznicą, plasterkami chrupkiego boczku i grzankami. Sasuke w tym czasie nalał kawy do kubków i razem z cukiernicą położył przy naczyniach z jedzeniem.

- Smacznego. – rzuciła i zabrała się za swój posiłek. Mężczyzna skinął głową i również wziął się za spożywanie. Milcząca atmosfera nie była ciężka, ale trochę niezręczna. Zwłaszcza dla Sasuke. Uchiha nie pamiętał, kiedy ostatni raz jadł śniadanie z jakąkolwiek kobietą. Oczywiście poza swoją siostrą. – Pozmywam. – nawet nie zauważył, jak opróżnił swój talerz. Wstał od stołu i włożył naczynia do zlewu.

- Mogę zrobić to później. – mruknął.

- Obydwoje wiemy, że nie pozmywasz. – uśmiechnęła się delikatnie i złapała za gąbkę.

- Jak się czujesz? – czuł się w obowiązku zapytać. Nie widział twarzy zielonookiej, ale zaobserwował jak opadają jej lekko ramiona i garbi się.

- W porządku. – odparła odległym głosem.

- Cześć! – usłyszeli radosny okrzyk Naruto wbiegającego do kuchni. – Co tak pachnie?

- Cześć, młotku. – Sasuke przewrócił oczami na wzmiankę przyjaciela o jedzeniu.

- Śniadanie. Chcesz? Zostało akurat na tyle. – na ustach kobiety zawitał promienny uśmiech, który nie sięgał jedynie oczu.

- Jeszcze się pytasz! – rzucił entuzjastycznie Uzumaki i usiadł przy stole. – Och, byłbym zapomniał. Hinata wpadnie do ciebie koło południa. – Sakura skinęła głową i podała Naruto jeszcze ciepłe śniadanie. Pałaszował wciąż się uśmiechając, co poprawiło jej nieco nadszarpnięty nastrój.

- My idziemy. Proszę, nie ruszaj się z domu. Mój numer komórki i do biura znajduje się koło telefonu w holu. – powiedział na odchodnym Sasuke. – Porozmawiamy, jak wrócę. – posłał jej coś na kształt uśmiechu i wyszedł. Sakura zjechała po drzwiach i rozpłakała się w głos.

- Stary. Śniadanie? Spałeś z nią? – zapytał wprost Naruto, a Uchiha zakrztusił się pitą w biurze kawą.

- Uspokój się, matole. Oczywiście, że z nią nie spałem. – warknął.

- Nie możesz wciąż żyć Ayą. – powiedział Uzumaki. – Kochałeś ją, to zrozumiałe, ale jej już nie ma. Masz trzydzieści pięć lat, a od trzech jesteś wdowcem. Czas, żebyś odpuścił. – era wściekania się na Naruto za jego powroty do tego tematu minęła. Spojrzał na partnera beznamiętnie.

- Żadna jej nie zastąpi. – odparł i odchylił się na krześle.

- Żadna nie chce ci jej zastąpić, ale jesteś przystojny, jeszcze młody i samotny. Zastanów się nad tym. – rzucił i odebrał telefon. Po chwili odłożył słuchawkę.

- Dzwoniła Hinata. – powiedział zamyślony.

- Co u Sakury? – zapytał Sasuke. Naruto podniósł na niego wzrok.

- Nie wiem, bo nie otworzyła jej drzwi. – Uchiha zamarł. Po chwili zerwał się z krzesła i wybiegł z biura. Zaraz za nim podążał Uzumaki.

- Nie otwiera? – zapytał Sasuke, gdy znaleźli się pod jego mieszkaniem. Hyūga pokręciła jedynie głową. Karooki wyjął z kieszeni klucze i otworzył drzwi. – Sakura? – zawołał przekraczając próg. Czarne scenariusze, które kłębiły się w jego głowie zaczynały mieć nad nim kontrolę.

- Sakura! – zaczęli nawoływać Naruto i Hinata. Gdy skończyli przeszukiwać każde pomieszczenie w jego mieszkaniu stanęli w salonie i spojrzeli po sobie.

- Zniknęła.